Aardbeving.
Door: marjonmoed
Blijf op de hoogte en volg Marjon
24 Februari 2011 | Nieuw Zeeland, Geraldine
In sommige liefdesliedjes hoor je een poetisch: ' When i saw you for the first time, my whole world was shaking'.
Als dat is hoe verliefdheid voelt, denk ik dat ik het nog nooit ervaren heb, en dat ik het ook nooit wil voelen. Althans niet als het voelt zoals ik mij de afgelopen 24 uur heb gevoeld. Het was Hel.
Vandaag geen mooie woorden en leuke grappen. Dit is zoals het was. Mooier kan ik het niet maken. Want lelijk, dat was het.
De aardbeving.
Op dit moment staat het dodental op 75.
Er zijn nog 300 mensen vermist.
Ik had er een van kunnen zijn.
In de auto bij een vriendin van mijn moeder die in Christchurch woont zitten we in de auto.
Voor het eerst sinds we bij haar zijn aangekomen hebben we het over de aardbevingen van afgelopen September.
Terwijl we het centrum binnenrijden laat ze ons de nog zichbare verwoestingen zien, en de gebouwen die nog in de steigers staan, wachtend op herstel.
Het maakt diepe indruk.
We bekijken samen met haar en haar moeder Miep, die bij haar op bezoek is vanuit Nederland, schilderijen in een museum die van grote afstand veel mooier zijn dan van dichtbij.
Na nog een tentoonstelling te hebben bezocht besluiten Pauline en ik zelf zonder persoonlijke gids de stad te ontdekken. We krijgen als tip mee het bloementapijt in de Cathedral.
Vlakbij de Cathedral zien we een paar dieren gemaakt van gemodelleerd gras staan, wijzen er naar en staan midden op het grote kerkplein een beetje om ons heen te kijken, op zoek naar het enige echte informatie centrum.
En toen. Ineens. Een hele hele diepe grom. En we begonnen hevig te schudden. En toen begon de wereld onder onze voeten weg te zakken. Letterlijk. Heel even vraag je je af wat er gebeurd en of je niet goed wordt, maar al snel was de link gemaakt naar het gesprek in de auto.
Dit was er een.
En een echte.
Alsof je op grote ijsplakkaaten staat begint de stenen vloer heftig heen en weer te bewegen. Niks om je aan vast te houden dan elkaar.
Angst. Doodsangst.
We zien mensen naar de grond duiken en wij doen hetzelfde.
Om ons heen stort alles in wat maar enigszins hoogte heeft.
De Cathedral voor ons stort in. Ik had daar ingezeten als Iets mij niet had tegengehouden.
Er zitten nog steeds mensen vast.
Ik moet mijn ouders bellen.
Alles is ok.
We leven nog.
Ze bellen terug.
Nog een aardbeving.
Ik zie wat ik kan doen.
Voor hen moet het verschrikkelijk zijn geweest.
Het gegil en de angst is erger dan de eerste beving, mensen zijn zich veel bewuster van wat er gebeurd. En van het gevaar.
Blijven zitten.
Weg van alle gebouwen.
Het voelt alsof ik in de film van 9/11 zit.
We zitten onder het stof.
Blijven zitten.
Het plein stroomt vol met alle mensen die de veiligste plek opzoeken.
Waar is de vriendin van mijn moeder met haar moeder?
Een aantal straatartiesten pakken hun microfoon om de meute toe te spreken dat ze vooral moeten blijven zitten in het midden van het plein terwijl iemand anders er doorheen roept dat ze vaag van de politie heeft gehoord dat we het centrum moeten verlaten. Op dat moment komt er iemand aanlopen die geografie heeft gestudeerd, de microfoon pakt en vertelt wat zij vanuit haar vakkundigheid denkt wat iedereen zou moeten doen.
Wij blijven zitten.
Mensen in werkkleding lopen verdwaasd rond en mensen zetten de eerste foto's op facebook en mensen checken op internet wat de kracht van de aardbeving is.
Pauline is in paniek terwijl ik versteen.
Twee jongens komen als ware geroepen engelen om ons heen zitten en proberen ons er doorheen te praten.
'Het komt goed'. Ok.
Uiteindelijk worden we officieel uit het centrum geleid.
In het midden van de weg lopen. Wat ik toen zag was onvoorstelbaar. Alles is ingestort, ramen kapot, uit alle leidingen komen vloeistoffen, de weg is gespleten en alle gebouwen zijn leeg. Voor het oog. Er moeten mensen inzitten, dat kan niet anders.
Bizar is dat de moeder van Pauline ons op CNN heeft zien lopen tijdens deze stiltemars.
Onderweg vraag je je af waarom het meisje voor je haar hoge hakken niet uittrekt. Mooi zijn lijkt er niet echt toe te doen. En het doet er ook echt niet toe.
Met onze engelen nog steeds naast ons begeven wij ons naar het dichtstbijzijnde park.
Onderweg zien we een oude man met een enorm bloedend gezicht, waarbij iemand volhardend een hand op zijn hoofd drukt om te zorgen dat hij het niet begeeft voordat de ambulance er is. Die moet onderweg zijn, want het geluid van sirenes voert de boventoon. Een ware nachtmerrie.
Na de aardbeving zit 80% van Christchurch acuut zonder stroom en zonder water.
In het park komt een auto aangereden. Er stapt een mannetje uit met een Shell t-shirt aan.
Hij heeft alle etenswaren en alle waterflessen die hij maar kon vinden uit de schappen getrokken en is zo snel mogelijk naar een plek gereden om deze aan mensen uit te delen.
Iedereen vliegt er opaf- je ziet echt wat er met mensen gebeurd in een crisissituatie -en ook ik bedenk me pas achteraf hoe dankbaar ik ben voor deze meneer. Ik heb nog net een flesje water kunnen bemachtigen, waar ik heel blij mee was omdat ik mijn waterfles thuis vergeten was.
We worden meegenomen naar een huis van een vriendin. We lopen ontzettend lang.
Onderweg zie ik een hele slinger met mannen van allerlei soorten en maten. Een slinger met vrijwilligers, die ondanks de grote puinhoop en onwetendheid alles op alles zetten om iets te kunnen doen. En nog steeds voel ik niks. Ik bedenk me alleen dat ik het mooi vind wat deze mannen doen. De rest is nog steeds te afschuwelijk om te bevatten.
Bij die vriendin aangekomen blijven we buiten. Zij woont op de second floor en daar wil je liever niet zijn. Na talloze kleine naschokjes lijkt alles wat te kalmeren en besluiten we toch snel even naar de wc te gaan. Iedereen begeeft zich naar boven en we zien de gehele uitzet kapot op de grond liggen. Scherven, mayonaise spetters, kapotte parfumflesjes, alles ligt op de grond. Alles was net weer een beetje aan kant na de vorige aardbeving. En net als Pauline haar broek wil opheisen komt de derde schok. Vreselijk. Echt angstaanjagend. We snellen ons naar buiten. Steve (engel 2) besluit snel op de fiets te stappen en te gaan kijken bij zijn 91 jarige opa die op zich zelf woont. Vrij snel komt hij terug, en rapporteert over zijn enorm nuchtere opa die gewoon nog ademt.
Op naar huis nummer 2 , aan de andere kant van de stad. Weer een heel aantal kilometers lopen. De verwoesting wordt steeds duidelijk. Alle oude gebouwen, hoge gebouwen, er is vrij weinig van over. De oncontroleerbaarheid van de situatie maakt dat de adrelinalinerush constant op zijn toppunt staat en dat alles in je lijf op standje alert staat.
We zien een parkeergarage van 3 etages hoog volledig in elkaar geklapt. Sardientjes in een blikje. Later horen we dat op deze plek geen enkel spoor van leven is geroken door honden. Ze zijn de lijken nog steeds aan het uit puin aan het halen.
Sommige mensen blijven smsen om te vertellen waar ze vastzitten. Gevaar voor instorting zorgt ervoor dat veel van deze mensen nog steeds niet gered kunnen worden.
De grond onder onze voeten blijft onrustig en bewegen. We lopen moedig door.
Aangekomen bij het huis worden we gelijk meegenomen naar een enorm gat in de weg waar 3 auto's in liggen. De rest van de straten staan veelal blank, wat het gevaarlijk maakt, omdat je niet kunt zien waar de grote gaten zitten. De aarde is verandert in modder, en het water stinkt enorm vanwege het waarschijnlijke springen van rioleringen e.d.
We mogen uiteraard de nacht doorbrengen bij hen. Maar we weten nog steeds niet hoe het is met de mensen waar wij bij verblijven. We besluiten een stukje op weg gereden te worden en de rest te lopen. Wat ook sneller blijkt te zijn omdat de files om de stad uit te komen ongekend zijn. Bruggen zijn verzakt en de gaten in de weg maken je angstig om erin te vallen wanneer er nog een schok zou komen. Ondertussen hebben we gehoord dat iedereen die we kennen ok is.
' Thuis ' aangekomen zijn alle voorbereidingen getroffen. Kaarsen staan klaar bij gebrek aan electriciteit.
Er wordt bruin/groenig grondwater gekookt. Er wordt snel wat koffiepoeder aan toegevoegd zodat je daar niks meer van ziet.
We praten over onze ervaringen en proberen wat kale rijst, kip en boontjes te eten. Dat gaat moeilijk.
Een emmer is er om je behoefte op te doen, en in de groentetuin is al een gat gegraven om alle uitwerpselen in te deponeren. Het dringt nog niet door hoe bizar dit alles is.
Weggaan kan niet. Alle wegen zijn afgesloten.
De nacht is hel. Voordat we gaan slapen luisteren we naar een klein radiootje en het voelt alsof ik me in de oorlog begeef, wachtend op verdere instructies.
We slapen allemaal binnen, en hebben een plan opgesteld voor het geval dat. We zullen elkaar ontmoeten onder de deurpost en dan gezamelijk naar buiten gaan.
Ik hoop op een beetje rust. Maar die krijgen we niet. Plannen hebben we nog niet gemaakt. Eerst de nacht doorkomen. Bij elke trilling schieten we omhoog en proberen we in te schatten hoe erg het is. Met een hartslag van 300 ga je weer liggen en probeer je het trillen van je lichaam te sussen door jezelf rustig te praten.
Mijn lichaam staat op strak en ik weet niet hoeveel strakker het nog kan. Ik ben bang dat mijn hart het begeeft.
Het is teveel. Al ruim 12 uur staat mijn lichaam op knappen en op een gegeven moet je jezelf dwingen om je een heel klein beetje over te geven aan hetgeen er gebeurd. Iets anders gaat niet meer. Het is hel. De angst is verschrikkelijk. Tussen de schokken door, die om de minuut plaatsvinden doezel je enigszins weg om vervolgens klaarwakker omhoog te schieten.
Gelukkig komt de zon op. Dat wel.
De rest van de dag bekent hij geen kleur en huilt de hemel mee.
Na uren van overleg en gepuzzel besluiten we te vertrekken naar een campinground een heel stuk ten zuiden van Christchurch.
We weten op dat moment nog niet of we de stad uit kunnen komen.
We hebben geluk. Het graat vrij makkelijk.
Maar de spanning blijft. We weten niet of we onderweg nog te maken krijgen met schokken en of we het gaan redden met de benzine.
In de stad is er nog steeds geen stroom en alle benzinepompen zijn gesloten. Bij de eerstvolgende benzinepompen die wel open zijn staan enorm lange rijen en is de benzine die we nodig hebben al uitverkocht. Gelukkig vinden we een pomp die soortgelijke benzine heeft. Alles om maar uit Christchurch te komen.
Bij een MacDonald's verderop besluiten we een bakkie koffie te drinken. We parkeren de auto, maar bij elke zware truck die er voorbij komt schiet mijn hartslag omhoog en lijkt het alsof ik mijn balans verlies. Het geluid doet me denken aan het geluid van de aardbevingen.
Binnen kijk ik om me heen wat de snelste weg is om naar buiten te komen.
Ik ben nog nooit zo snel naar de wc geweest. Elk geluid benauwd me. Ik wil weg.
Mijn hele lijf staat nog steeds strak. Hoe verder we van Christchurch zijn, hoe meer ik enigszins kan ontspannen. Spontaan schiet mijn voet in de kramp. Omdat ik langzaam ontspan, maar mijn lijf nog iets anders geprogrammeerd heeft staan. Bizar.
In Geraldine staat onze Belgische vriend Jeff ons op te wachten.
Hij koopt een kop koffie, laat ons flink uitrazen en beslist dat hij vanavond kookt. Vriend.
Mensen naast ons die ook zijn weggevlucht uit Christchurch vertellen van een drie jarig meisje waarvan haar benen geamputeerd moeten worden omdat ze vastzat onder het puin.
In de krant staan levensgrote foto's van mensen die we de dag daarvoor nog hebben zien lopen. De collage van de verwoesting overweldigt me.
De benauwde rijen in de supermarkt, de schuifdeur van ons huisje. Alles maakt me angstig. Het zit nog in mijn lijf. Eerst maar eens een paar dagen bijkomen. En dan hopelijk onze lieve vriendin Eline ophalen, die we als de aardbeving er niet was geweest morgen hadden opgehaald, maar die nu hopelijk maandag aankomt.
Ik heb me de gehele 24 uur heel sterk gehouden. Ik heb alles doorstaan, gedaan wat er gedaan moest worden en belangrijker nog , ik heb het overleefd. En ik besef me maar al te goed dat dit echt anders had kunnen zijn.
Kwetsbaarheid is geen eigenschap. Het is wat ik ben.
Maar we zijn samen. En iedereen is ok.
Maar oh. Wat had ik nu toch graag met mijn oor tegen een hele brede borstkas aangestaan. Een borstkas waarin een hart klopt in een rustig, regelmatig tempo.
Met twee hele grote warme armen.
Dat me in datzelfde regelmatige tempo over mijn haar strijkt en me influistert dat het allemaal goed komt.
En het komt goed.
En het is goed.
It is well with my soul.
Naast mij zit Miep. Miep is niet bang en geeft alles over aan haar Lieve Heer. Zij laat hem ervoor zorgen, want zij kan het niet.
Ik bid vanavond hetzelfde gebed.
-
23 Februari 2011 - 20:52
Hester:
Lieve Marjon, wat vreselijk voor jullie en alle mensen daar. Je hart is sterker dan je denkt, daar kun je op vertrouwen. Ik denk aan je. -
23 Februari 2011 - 21:02
Stefan, Robien & Pur:
Ik heb nu al een aantal keer verschillende zinnen getypt en weer weg gehaald.. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.. Wat heftig.. Tja als je hier was mocht je Steef wel even lenen voor zijn borstkas en zijn rustige hartkloppingen.. Maar ja je zit daar. Gelukkig wel met lieve mensen..
Heel veel sterkte daar! We denken aan je!
Liefs Stefan en Pur
En een hele dikke knuffel van Robien -
23 Februari 2011 - 21:03
Aafke:
lieve mojo, wat verschrikkelijk allemaal, je bent een kei, en heel sterk. denk aan je en hoop je snel een dikke knuffel te kunnen geven.
veel liefs -
23 Februari 2011 - 21:05
Kwetsbaar:
'Kwetsbaarheid is geen eigenschap, het is wat ik ben'.
Stilte.
Ik ga je proberen te bellen. -
23 Februari 2011 - 21:07
Nicole (Houten):
Wat een horror! Knoop in mn maag van wat je schrijft. Pray for you girls! -
23 Februari 2011 - 21:08
Suzanne B Te R:
versteend maar niet verslagen
in je kwetsbaarheid schuilt je grootste kracht, wat ben je sterk dat je dit al kan schrijven...
ik denk aan jou!
pauline, miep, de engelen en al die anderen, en vooral al die anderen die wel iemand zullen missen... -
23 Februari 2011 - 21:16
Leonie:
Met pijn in mn buik lees ik je verslag. Wat komt zo'n nieuwsverslag anders binnen als je weet dat er bekenden van je zitten! En wat hebben jullie een geluk gehad!! De beelden op tv en in de krant zeggen genoeg......kom maar lekker bij, probeer te ontspannen! Ik denk aan jullie (en aan iedereen daar) Liefs!! -
23 Februari 2011 - 21:16
Egbert:
Ben heel blij dat je ongedeerd bent. Pas goed op jezelf. Kus op je voorhoofd. -
23 Februari 2011 - 21:24
Ietje:
Ik bid met je mee lieverd... -
23 Februari 2011 - 21:43
Cock:
Ik heb aan jullie gedacht en voor jullie gebeden.
God heeft jullie beschermd....en vraag me niet waarom al die anderen....Heb er maar oor en oog voor en dank God er maar voor. Het is een groot wonder lieve Marjon en Pauline.......dit nemen jullie mee je leven in. Opnieuw levende wonderen.
Gods zegen lieve meiden. Knuffel, Cock -
23 Februari 2011 - 21:45
Els:
Wat ben ik blij dat ik jullie God's rijke zegen heb toegewenst tijdens jullie afscheid! Die hebben jullie nu al rijk gebruikt! Ik hoop dat jullie het nu rustig aan gaan doen en kom maar naar huis! Een moederhart kan niet meer hebben hoor!
Kus voor Pauline en jou! -
23 Februari 2011 - 21:54
Petra H:
Vreselijk om te horen en te lezen...
Heel veel sterkte! -
23 Februari 2011 - 22:26
Natasha:
Zelf op vakantie in Oostenrijk, leef ik toch mee. Dank voor het schrijven van dit verslag. Ja leuk is anders maar leuk is dan ook echt anders... Ik bid en zal bidden voor jullie. Hele dikke knuf! ( of is het Knöf zo vanuit Österreich?) -
23 Februari 2011 - 22:37
Ingrid:
Extreme gevoelens, zooooo blij dat jullie het overleefd hebben en wat een verdriet voor hen die dat niet hebben. Ik blijf voor jullie bidden en denk aan jullie! Dikke kus en stevige hug! -
24 Februari 2011 - 01:07
Floor:
Lieve schatten
Ik heb deze dagen heel veel aan jullie gedacht. Ik hef mijn handen naar omhoog, want iets anders behoort heel even niet tot de mogelijkheden. Wij kunnen hier niet veel voor jullie doen. Enkel meevoelen en meebidden. Ik hoop met heel mijn hart dat het jullie goed gaat en dat de rust gauw wederkeert. En dat zal het. 'Uw hoop zal niet worden beschaamd'.
Dan een praktisch dingetje, misschien kan ik jullie hier op een of andere manier mee helpen..:
Vorig jaar zijn Marieke en ik in Fairlie, 45 km van Geraldine, gestrand bij een Nederlands echtpaar, later ook wel onze 'New Zealandse Opa en Oma' genoemd. Zij hebben ons 'vreemdelingen' enorm welkom geheten. Zij zijn 1 van de mooiste herinneringen van de reis geworden. Een onbekend stel die onze zielige fietslijfjes zomaar liet overnachten in het beste bed van het huis. (En we hebben er een leuk handmade muesli recept aan over gehouden.) Ik weet niet of je er iets aan hebt maar ik geef jullie gewoon hun e-mail adres. Mocht je onverwachts een plek nodig hebben of wat dan ook, weet je ze te vinden, zeker weten dat je daar meer dan welkom bent:
f.m.lemmens@farmside.co.nz
NZ-Opa zal je dan ook niet geheel onwaarschijnlijk trots zijn kersenboomgaard laten zien en zelfs wat van zijn verse of danwel vers ingevroren kersen laten proeven.
Een leuk feitje.
Weer even ter zake:
Ongelooflijk veel respect heb ik voor jullie. Doe veel liefs aan Pauline. Weet dat God jullie beschermd! -
24 Februari 2011 - 01:13
Floor:
En vandaag bij BBS (en de afgelopen week) ging het natuurlijk over iets wat speciaal voor jullie staat geschreven:
Vertrouw op de HEER met heel je hart,
steun niet op eigen inzicht.
Denk aan hem bij alles wat je doet,
dan baant hij voor jou de weg -
24 Februari 2011 - 07:18
Maart Appeltaart:
Ha Marjon,
Ongelooflijk om dit zo te lezen. Dat JIJ dit van zo dichtbij meemaakt. Heel bizar. Ik kan me er niks bij voorstellen, maar angst is een van de ergste dingen vind ik. Angst voor eigen leven zo dichtbij...
Heel veel zegen en innerlijke rust van onze Vader voor jou en de mensen om je heen! -
24 Februari 2011 - 08:12
Anneke Peters-de Lan:
Bloedstollend….. Je ervaringen zo beschrijven dat ik er – gelukkig bijna – zelf in zit en intens meeleef is ongelooflijk. Ik heb een beetje ’n déja vu omdat Miro in Thailand was tijdens de tsunami en ook aan de dood ontsnapt is. Dankjewel lieve Marjon dat je zo snel ons op zo’n intens mooie (klinkt niet toepasselijk maar toch is het zo) manier zo kan laten meeleven want van iemand die je lief is wil je graag alles (nou “ alles” …) weten. Ik ben ook zo dankbaar dat jij en Pauline heelhuids uit deze ellende zijn gekomen en hopen dat je er ook emotioneel geen schade van zal ondervinden. Ondanks alles: blijf genieten én (prachtig!) schrijven. Heel veel liefs en een extra dikke knuf van Anneke :-)
-
24 Februari 2011 - 08:34
Boukje:
Hey hoi,
M'n hart breekt opnieuw bij het lezen van je verhaal voor deze gebroken wereld, letterlijk en figuurlijk. Bedankt dat je al zo snel ons een doorkijkje geeft, wat maak je ontzettend veel mee. Sterkte en zegen voor allemaal, denk aan je.
Lieve groeten,
Boukje
-
24 Februari 2011 - 08:46
Elja:
pffff... wat heftig. En wat goed dat je veilig bent nu. Sterkte... -
24 Februari 2011 - 08:55
Cilia:
Lieve Marjon, wat een verhaal.. Heel veel sterkte! Ik denk aan jullie!
Liefs -
24 Februari 2011 - 09:18
Joost:
Lieve Marjon,
wat een vreselijke afsluiting van je avonturen Down Under. Jouw blog maakt de werkelijkheid duizendmaal tastbaarder dan de beelden die langskwamen via de media in Nederland. Heel veel sterkte en hopelijk kun je nog genieten van je laatste maanden back-packing.
Liefs Joost, Mandy, Nikki, Sanne & Jelle -
24 Februari 2011 - 09:25
Sofie:
Lieve Marjon,
Ik ben zo blij dat je dit vreselijke verhaal kunt opschrijven. Ik heb heel hard aan je gedacht. Wist niet precies waar je was, maar was erg ongerust. Gelukkig was je op het plein. Sterkte de komende tijd met het verwerken van de angst en alles wat je hebt gezien. Ik hoop dat de tijd nu snel gaat en we je heel binnenkort in onze armen kunnen sluiten.
Liefs!! -
24 Februari 2011 - 09:31
Anneke Pool-Elsinga:
Hallo Marjon,
Ik heb net je moeder gebeld. Ouders die zo met je meeleven zijn echt een stevige basis. Wij denken aan je. Ik vond het een ontroerend verslag wat je schreef.
Anneke -
24 Februari 2011 - 10:54
Hannah:
oh mar ik moet er zo van huilen. Thank God. -
24 Februari 2011 - 10:56
Renée:
Hey meiden,
wat goed te lezen dat jullie oke zijn! Heb ook wat mensen van het kader en m'n pa ingelicht dat de aardbeving ook jullie verhaal is. Jullie worden bedekt met Zijn bloed, jullie zijn beschermt. We denken hier aan jullie!!! Heel veel liefs, knuffels, kusjes, aaitjes en gebedjes -
24 Februari 2011 - 11:30
Ingeborg:
Lieve Marjon,
Ik kreeg je link doorgemailt van Hannah om te lezen en mee te leven bij wat jullie meemaken. Heel erg heftig om te lezen, moet er echt van huilen. Erg mooi hoe je zoiets vreselijks toch kan verwoorden. Ik zag de beelden steeds op tv maar had geen flauw idee dat jullie daar zijn. Heel veel sterkte en weet, jullie zijn beschermt. Wij denken aan en bidden voor jullie!! Liefs Ingeborg -
24 Februari 2011 - 11:33
Mokie:
Lief mens, lees net je bericht wat ben ik blij je te horen!!! Denk aan jullie en al die arme mensen om jullie heen. Nog 64 dagen en dan knuffel ik je plat!! Dikke knuf Mokie -
24 Februari 2011 - 11:51
Willem De Vink:
Lieve, moedige Marjon en Pauline - wat bizar heftig waar jullie inzaten. Niet voor te stellen zo aangrijpend. Kwetsbaar ja, jullie hebben je misschien wel zoals Petrus op het water in de storm gevoeld. Daar was een uitgestoken hand die jullie vastgreep. Nu tot rust komen in de veiligheid van de boot. En dan straks weer samen verder. We bidden voor jullie en denken aan jullie en aan alle andere kwetsbare mensen! -
24 Februari 2011 - 13:10
Martin Van Den Berg:
I'm so happy you are oke! Verder geen woorden hiervoor. Sterkte daar. -
24 Februari 2011 - 13:31
Joan:
Lieve Marjon,
Woorden schieten te kort.
Ik huil om je woorden, maar ook omdat je veilig bent.
Veel sterkte en liefs,
Joan -
24 Februari 2011 - 14:16
Bram:
Intrigerend om zo'n ooggetuigen verslag te lezen en erg blij dat je ongedeerd bent! Hou je taai! Kus -
24 Februari 2011 - 15:42
Marian De Vink:
Wat heftig allemaal om dit mee te maken. Marjon en Pauline: heel veel sterkte en rust. In deze situatie mogen jullie een heel sterk besef hebben van geliefd zijn door God, je Vader. Jullie zijn ook tot zegen voor de mensen om je heen! -
24 Februari 2011 - 17:31
Rianka:
Lieve Marjon, wat vreselijk wat je doorstaan hebt en doorstaat. Ik bid voor jou en de mensen in Christchurch. Je mag zeker weten, dat onze lieve Papa bij je is en je zal beschermen. Hij woont in je en Zijn kracht is in je. Zijn shalom toegebeden. Liefs Rianka. Sterkte voor jullie allemaal. -
24 Februari 2011 - 18:16
Nynke Dijkstra:
Lieve Marjon, wat heftig om te lezen. Ik bid voor je, voor jullie allemaal!
-
24 Februari 2011 - 18:51
Mirjam:
MARJON! Kippenvel wat bizar ongeloofelijk. Wij bidden dat gebed met je mee! LIefs -
24 Februari 2011 - 19:09
Jelma Sparenberg:
Heb je verhaal gelezen, ben er stil van. Lieve meiden ik wens jullie alle kracht en warmte toe om samen en met alle lieve mensen om jullie heen en wens toe dat dit een plek mag krijgen.
groeten van de tante van Pauline.
Dikke kus voor haar.................... -
25 Februari 2011 - 13:04
Hahahanna Lal A La:
Je kunt of huilen of lachen en ik kies liever het laatste. maar ik schrik er echt van en ben echt BLIJ dat jullie heelhuids op wat schrammen na erdeur zijn gekomen - Ga a in VREDE, RUST, Stevige Armen om je heen voelend - Pauline ook! en geniet van die lieve Eline:)
KNUFFEL -
25 Februari 2011 - 13:36
Dick En Jac:
lieve marjon,
je verslag net gelezen. Goddank zijn jullie ongedeerd! heel veel sterkte met het verwerken van dit onwerkelijke avontuur. Gelukkig hebben jullie veel lieve mensen om jullie heen en zijn jullie ongelofelijk dapper!!! Liefs van ons. -
25 Februari 2011 - 14:26
Arend:
Ik ben zwaar onder de indruk van je verhaal. Heel veel sterkte! -
25 Februari 2011 - 14:43
Raymond:
Verschrikkelijk avontuur, maar erg mooi beschreven. Ik wens je veel sterkte en hoop dat je ondanks alles toch nog kunt genieten van het vervolg van je reis.
N.b. ik ben een collega van Peter die me naar je blog verwees. -
25 Februari 2011 - 15:32
Gert Van Dongen:
dear Marjon, kippevel, leven/bidden mee.... -
25 Februari 2011 - 23:22
Nieke:
Lieve Marjon en Pauline, wat een verschrikkelijke ervaring zeg! Bizar en ongelovelijk! Heel veel sterkte, gelukkig zijn jullie niet alleen! -
26 Februari 2011 - 09:26
Maayke:
Zag de link of de fb van Leonie.. ken jullie niet.. woorden zeggen duizend maal meer dan beelden.. Sterkte! -
26 Februari 2011 - 11:47
Wouter&Suuz:
Tjonge.
Wat super heftig om te lezen, Marjon.
Gelukkig ben je (lichamelijk) ongedeerd. Neem lekker de tijd om bij te komen. Stel geen vragen, onderga het maar gewoon.
We denken aan je, liefs ons -
27 Februari 2011 - 20:25
Karlijn:
Lieve Marjon,
fijn dat je zelf dit bericht kon typen. Vreselijk en onbegrijpelijk wat je moet vertellen over alles wat je gezien hebt. Hoop dat je lijf en hoofd iets meer rust hebben gevonden. Wat een ellende die er overal plaatsvindt... Ik bid voor je en een dikke knuffel voor jou via deze weg!
Veel liefs, Karlijn -
27 Februari 2011 - 22:24
Auke En Anneke:
Lieve Marjon en Pauline,
Wat heftig om te lezen, nog meer dan alles wat we van je ouders hoorden. We leven en bidden met jullie mee. God is heel dicht bij jullie.
Veel liefs! -
28 Februari 2011 - 03:14
Bianca:
Lieve Marjon,
Wat heftig dat je op dat moment midden in Christchurch stond zeg! Het moet verschikkelijk zijn geweest om dat allemaal mee te maken! Hopelijk gaat het nu al een stuk beter met je en zijn de bevingen ook uit je lijf weg!
Heel vee kus van Bianc -
28 Februari 2011 - 17:54
Noralie:
Bizar.. Indrukwekkend.. Onbegrijpelijk..
Dankbaar dat jullie oke zijn! xx -
01 Maart 2011 - 15:22
Leonoor:
Alone on a train aimless in wonder
An outdated map crumbled in my pocket
But I didn't care where I was going
They're all different names for the same place.
The coast just appeared when the sea drown the summer
I've no words to share with anyone
The boundaries of language are quietly cursed
All the different names for the same thing.
There are different names for the same things
There are different names for the same things...
Omdat ik niet zo goed weet te reageren op het bizarre/vreselijke/treurige/eenzame/verschrikkelijke/belachelijke/onterechte verhaal.....maar weet dat ik aan jullie beide denk.
Hoop dat je huid wat minder strakker staat, en je kan genieten van een kop koffie.
Kus
-
05 Maart 2011 - 21:22
Soraya Wunnink:
Lieve Marjon,
Ik kwam 'toevallig' op je reispagina via facebook. Heb met ingehouden adem gelezen.. wat een vreselijk verhaal. Heel veel sterkte, wat een wonder dat je "ongedeerd" bent, maar veel om te verwerken. Ik zal voor je bidden!!
Liefs,
Soraya -
06 Maart 2011 - 22:05
Naomi:
Lieve Mary-John,
Heb met rillingen over mijn hele lichaam je verhaal zitten lezen. Wat vreselijk zeg. En wat ontzettend fijn dat je er heelhuids uit bent gekomen en dat er zoveel lieve mensen om je heen waren. Veel sterkte en een hele dikke knuffel van mij en Lieke -
07 Maart 2011 - 14:15
Hanneke Brouwer:
Bizar. Kwam vorige week volstrekt toevallig op je site terecht en las je verhaal. Wat heftig! Heeft me erg bezig gehouden afgelopen week. Hopelijk kunnen jij en Pauline nog genieten van jullie verdere reis! Veel sterkte -
07 Maart 2011 - 18:00
Ollie:
Lieve jonnie,
Ik lees nu twee weken na de aardbeving je reiskverslag en het kippenvel trekt over mijn hele lijf. Wij stonden hier doodsangsten uit omdat onze familie in Christchurch woont en wij geen contact met hun konden krijgen...godzijdank zijn zij ongedeerd, en maken ze het naar omstandigheden goed. Maar Jonnie, jij stond er boven op. Je mag spreken van een engel op je schouder, wat een verhaal en wat een angst moet er door je heen zijn gegaan. Ik lees ook dat jullie terug zijn naar Australië zijn gereisd, en dat familie en vrienden een geldinzameling houden...wat ontzettend fijn en goed. Ik ben er stil van...ik hoop dat jullie kracht en moed uitelkaar kunnen putten. Dit maakt je nietig en klein, maar je bent sterker dan je denkt.
Liefs en denk aan je Ollie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
