Valentijnsdag 2011
Door: marjonmoed
Blijf op de hoogte en volg Marjon
14 Februari 2011 | Nieuw Zeeland, Kaikoura
Hoe mooi is het om je op Valentijnsdag te bedenken dat je nog nooit iemand hebt bedrogen.
Ik lijk dus minder op Yolanthe Cabau van Kasbergen dan ik dacht.
Zelfs al zou mijn vorige blog iets anders doen vermoeden.
Maar.
Het leven zit vol onverwachte wendingen.
Ik heb mijn rode liefde niet met een gebroken hart achter hoeven laten.
Ik vertel hem bij terugkomst dat ik weliswaar 3 maanden met Wesley Sneijder (niet te verwarren met Wende Snijders, die ik overigens voor niemand zou willen inruilen. Behalve voor mezelf dan) heb geflirt, maar het dat het echt niks betekende. En wel hierom.
Onze (inmiddels) vrienden Jeff en Helly -die ik , voordat ik hun huis inbrak door middel van het opsporen van een sleutel in een zak met knijpers terwijl zij nog op vakantie waren, nog nooit had ontmoet - hebben ons overspoelt met koekjes, thee, wireless internet, mooie plekken, leuke vrienden, nuttige tips, goede koffie en dierbare momenten. Met als klap op de vuurpijl (die waarschijnlijk afging op Auckland airport) het mogen lenen van hun donkerblauwe stationwagon.
Aangezien ik de giften aan mijn Compassion kindje tijdelijk heb stopgezet voelt het goed drie maanden voor iets te mogen zorgen. Aan schuldgevoel doe ik niet, maar toch krijg ik een warm gevoel bij de gedachte toch iets goeds te kunnen doen. Tegelijkertijd drink ik een rood wijntje (bij wijze van lofzang op mijn auto). De conclusie is aan jullie.
Bij wijze van loyaliteit met de Nederlandse winter hebben wij een nacht gedanst in een ijsbar. Feestelijk was het. De broers van Helly die zich normaal gesproken begeven op de professionele dansvloer, hebben ons die avond alle hoeken van de kamer laten zien. Met blauwe tenen lagen wij er veel te laat, of veel te vroeg in. Toen de zon opging was het zondag. Moeilijk.
Met onze blauwe auto, rode kledingboxen, blauwe picknickkleed, zwarte pannen, rode wijn en kleurloze gezichten gingen wij op weg om hopelijk heel veel bruin toe te voegen aan onze reis. En gelukt is het. Tot vandaag. In de thermaal baden van Hanmer Springs drijven nu niet alleen maar natuurlijke algen, maar ook de leftovers van mijn zonovergoten tijd. Ik ben blij dat er op de bordjes staat dat het beter is om je hoofd boven water te houden.
Nieuw Zeeland is groen. ' Oh joh, echt? Maar welke kleur groen dan?' Nou, heel veel verschillende soorten. Meer kan ik er niet echt over zeggen.
Eten op mooie plekken. Dat doen ze hier veel. Heerlijk. Ga ik ook doen als ik weer in Nederland ben. Lekker met mijn bruine boterham met zwetende Milner 30+ kaas bij de oprit van de A12 zitten. Zouden meer mensen moeten doen.
Voor het eerst in mijn leven gesnorkeld. Ook heel leuk. Mijn moeder krijgt het al benauwd als ze naar een reclamespotje over tonijn kijkt, nou dit was thans andere koek.
Als je je hoofd voor het eerst onder water steekt haal je adem alsof je tijdens je remslaap een bak ijswater over je heen krijgt. Moet voor de toehoorders aan de andere kant van het pijpje als een perfecte beat voor een hit van Bruno Mars hebben geklonken.
Als je jezelf vervolgens rustig vertelt dat het heus allemaal wel meevalt, valt het ook allemaal wel mee. Helemaal als je vervolgens niks ziet van wat je had gehoopt te zien.
Na een overwinning volgt soms ook teleurstelling. Hoort ook bij het leven.
Eenmaal opgedroogd weer lekker doorgekampeerd. Het is me toch zalig. Ik zou niet weten hoe vaak we ons tentje (wat mij betreft heet hij Kareltje, want zo ziet hij er echt uit) al hebben opgezet, maar het is vaker dan dat ik de mensen die ik aardig vind vertel waarom.
(En opnieuw is de conclusie aan jullie)
En hij doet het toch zo goed. Hij heeft alleen 2 mankementen: de onderkant is niet waterdicht, en er is een rits die niet helemaal soepel loopt. Maar ach, hebben wij dat niet allen.
Gemountainbiked. Heel schoon (zou onze Belgische vriend Jeff zeggen, daarover later meer. Is weer een andere dan die andere Jeff. Boeiend.).
Vooral na afloop toen ik onder de reusachtige blauwe plekken zat. Ik dacht dat het leuk was om ons al fietsend te filmen. Het was ook leuk. Maar niet handig. 2e graads mountainbiken houdt doorgaans in dat je heuveltje op heuveltje af gaat. Wist ik veel. Nu weet ik dat het me 60 dollar heeft gekost omdat mijn tere fietsje mijn fantastische capriolen niet kon handhaven. Kan hij ook niks aan doen. Het filmpje is trouwens wel goed gelukt. En ik ben trots op mezelf. Ik heb maar 1x een krachtterm gebruikt. Het was een Engelse. Meer kan ik er wederom niet over zeggen. Ik ken er trouwens ook wel een paar in het Nederlands, maar die mag ik niet gebruiken van mijn moeder.
Toen heel veel regen. Alles dreef weg. Cycloon vanuit de eilanden. Prima, konden we hebben. Gewoon voor de hele dag kaartjes voor de bios gekocht en ondertussen onze tent laten verplaatsen door de campingbaas, en ons bodyboard was netjes naar de receptie gedreven. Zat allemaal bij de prijs inbegrepen.
Vroeger schreef ik een brief naar Peter Jan Rens, Geef Nooit Op. Ik wilde graag met dolfijnen zwemmen. Ik heb tot op heden nog geen antwoord gehad. Maar misschien is hij ondertussen ook al wel overleden, ik weet het niet.
Maar hier in Nieuw Zeeland heb ik eindelijk de kans gekregen. Van Butler weliswaar. Een echte zeilerd.
Na een hele dag varen en verbranden niet 1 dolfijn gezien. Dom. Niet fijn was hier ook dom geweest om te zeggen.
Het zwemmen met de dolfijnen was minder romantisch dan ik me had voorgesteld. Ik dacht dat ik al dobberend in het water onder mijn voeten zou worden gekieteld en in huilen uit zo barsten door de liefde die er door het water heen van die beesten zou afstralen.
Niks was minder waar. Ten eerste kreeg ik een snorkelmasker op. Wat veel te groot was.
Ten tweede moest ik met 5 andere mensen op een houten flonder achter de boot gaan zitten.
Ten derde moest ik mij na een meest onvriendelijk ' NU !!! ' met een rotgang in het water begeven, mijn kop onder water steken, zout water krijgen in alle gaten die de zee maar vinden kon, tegelijkertijd tegen mezelf zeggen dat het allemaal heus wel meevalt en rustig moet blijven doorademen terwijl ik pas in stadium snorkelen voor verbeginnende ben (het heet vast anders maar dat kon ik me op dat moment niet bedenken), en met 30 km per uur moest ik in dat hele grote onderwateroppervlak een dolfijn zien te spotten en dat zien te linken aan mijn Geef Nooit Op meisjesdroom. Ik heb de teleurstelling geincasseerd en uiteindelijk opgegeven. TV brengt niks anders voort dan een realiteit die inslaat als een bom. Ook al is het 20 jaar later. En toch ben ik gelukkig.
Het cultuurverschil met Nederland is groter dan je zou verwachten. Alles is hier een stuk conservatiever, Engelser zo je wilt. Daar kwamen we ook weer achter toen we een Nederlandse vrouw spraken die werkte in een Farmacy. Ik was daar om een zalfje te halen voor het zwemmerseczeem op mijn voeten. Het is taboe om daar over te praten, maar Schimpie ligt op de loer, weet dat wel.
Zij had er 8 jaar over gedaan om enigszins te kunnen integreren in Nieuw Zeeland. Dankzij mijn voeten werd ons een overnachtingsplek inclusief gezelligheid aangeboden, in ruil voor een paar uur Nederlandse gezapigheid. We hebben vriendelijk bedankt, maar voelde ons desondanks vereerd.
De Coromandel is een prachtig gebied op het noordereiland. Echt zo mooi. Ik kan het met woorden niet zo goed omschrijven. Als ik het zo proberen zou het iets worden met strand, ruimte, bijzondere bomen, hemels blauw en adembenemendheid. Ik doe niet aan dia-avonden, maar op verzoek wil ik wel eens een paar laten zien. (die waarschijnlijk door Pauline zijn gemaakt, zij kan het echt!)
Tijdens een wandeling op een bergtop geleid door Katherine (een vrouw die we ontmoet hebben op een muziekfestival, en meteen door werden uitgenodigd) ging Pauline door haar enkel (ook daar is een mooi filmpje van: hoe een berg af te komen zonder benen).
Vanaf toen doe ik al het rijden. Naja rijden, ik maak bochten. Man oh man. Echt van die 25km/u bochten. Achter elkaar. Echt. Verschrikkelijk. Ja. Echt. Hallo ?!
Op naar het Zuidereiland. Met de ferry. En op de ferry onmoette wij Jeff. Of beter gezegd, hij ontmoette ons.
Hij praatte met ons alsof er niemand anders met hem meereisde dus wij boden hem een pakje appelsap van het huismerk van de Nieuw Zeelandse Appie aan. Hij waardeerde het zichtbaar. Het was pas later dat wij ontdekte dat hij al twee weken alleen maar op noodles met tonijn leefde. Domme Belg.
Met ons 3-en genoten we van de overtocht. (Dat is de kortste versie).
In Nelson kregen wij een telefoontje van Jeff. Of we hem naar een camping konden brengen.
Wij, fijngevoelig als wij zijn, zagen de bui al hangen. Of laat zeggen, wij zagen het zonnetje al schijnen. Een beetje testosteron in de groep kon vast geen kwaad.
Nog steeds niet helemaal overtuigd van het feit dat zorgen voor de donkerblauwe auto het tijdelijke verlies van mijn Compassion kindje kon opheffen, besloten wij onze knuffel Belg te adopteren.
Jeff is een belg met een hoofd dat nooit ophoudt met denken. Dat is opzich al bijzonder.
Jeff is iemand die voorstelt om een dutje te doen wanneer iedereen aangeeft moe te zijn, en je jezelf afvraagt waarom je daar zelf niet aan gedacht had. Laat staan het ook daadwerkelijk te doen.
Jeff is iemand die na 2 weken noodles en tonijn stiekem toch al boodschappen heeft gedaan voor een rijk gevulde spaghetti. Stiekem houdt in dat ik het niet wist en inmiddels al meer dan 10 keer had gezegd dat ik 'pastamoe' was. Een grap over een dutje was hier wel op zijn plaats geweest. Ware het niet dat ik moe begin te worden.
Jeff is iemand die een hangmat meeheeft. Niet omdat hij denkt dat het er cool uitziet, maar omdat hij het daadwerkelijk lekker vind om er de hele dag in te liggen.
Jeff is iemand die zich op dit moment ergens in de bergen bevindt. Met wat mij betreft veel te weinig eten, water en voorbereiding. Maar hij vindt van niet. Hij wil afzien. En wachten op een grotere openbaring over alles, iedereen en zichzelf. Gewoon mooi.
Vandaag is Valentijnsdag. Een mooie dag. Ook al is het een commercieel gegeven. Het feit dat ik me op deze dag besef dat ik niet iemand in mijn leven heb die ik de bijzonderste of de belangrijkste moet of mag noemen maakt me bewust van de vele mensen die ik zo leuk en bijzonder vind. En waar ik meer dan dankbaar voor ben. Zoals ik al eerder zei, ik zet vaker mijn tent op dan dat ik de mensen die ik liefheb vertel waarom ik ze liefheb. Zeker nu ik aan de andere kant van de wereld zit lukt dat niet altijd.
Help me er aan herinneren dat wanneer ik terug ben ik het je vertel.
Schoonheid is zalf voor de ziel.
Mooie mensen.
Mooie mensen.
Op deze grote aarde.
In een nog groter heelal.
Waarvan ik een deel uitmaak.
Met mensen om van te houden.
Fijne Valentijnsdag.
LIEFS !!!
-
14 Februari 2011 - 09:42
Mama:
Ik hou van je!! -
14 Februari 2011 - 10:31
Robien:
Als je terug bent ken je me bijna niet meer. Ik ben al heel groot en kan inmiddels al heel veel dingen zelf. Ik vind knuffelen wat minder leuk nu. Klimmen, stoeien en knoeien zijn nu favoriet en herrie maken/zingen.. Maar als jij terug bent wil ik wel graag weer met je knuffelen want ik mis je best wel en wil jij dan liedjes voor me zingen?
Kusje van Robien -
14 Februari 2011 - 11:25
Natasha:
Heeeeerlijk weer om te lezen.
En ik vind jou ook lief.
Echt.
Later! *KNUFFFF*
Natasha -
14 Februari 2011 - 12:48
Mokie:
Wat ben je toch een lekker wijf! Fijn weer van je te horen. Erg leuk je verhalen. Fijn dat je gelukkig bent daar. Je hebt schrijvers-talent, je bent een kanjer! Dag schat genieten zou ik zeggen! Kus Mokie XXXX
Ben je terug....snel banksurfen met z´n vieren en die kleine iesje! -
14 Februari 2011 - 14:58
Natasha:
Ok ik moet iets bekennen. Ik las de volgende zin over en over en ik kwam er maar niet uit: " Ik zou niet weten hoe vaak we ons tentje (wat mij betreft heet hij Kareltje, want zo ziet hij er echt uit) al hebben opgezet, maar het is vaker dan dat ik de mensen die ik aardig vind vertel waarom."
Ik maar denken: 'waarom zou je mensen die je aardig vindt, vertellen waarom JE KARELTJE OPZET'....
Serieus, ik kwam er echt niet uit!!
Gelukkig herhaalde je dit concept later nog in andere woorden en toen snapte ik hem wel.
Jaja ik ben blont tegenwoordig en dit staaltje wilde ik je toch niet onthouden. Kan je nagaan hoe lief ik je vind, want dit vertel ik natuurlijk verder aan niemand.
Vooruit: nog een *KNUF*! Natasha. -
14 Februari 2011 - 16:12
Jac:
Heerlijk verhaal!
Denk aan je!
Als je tijd hebt mail me maar ;-)
Liefs! -
14 Februari 2011 - 16:21
Jw:
ooh. een rood wijntje!
Fijne valentijnsdag! Ik hef mijn glas water en wens je een behouden reis!
X JW
-
14 Februari 2011 - 17:29
Ingrid:
En ik was toch bang dat er iets met je gebeurd was, ik keek uit naar een berichtje of weer zo'n prachtig verhaal... En dan bam daar is die: From: Marjon Moed, Subject: Valentijnsdag 2011! Mijn Valentijn is compleet. X -
14 Februari 2011 - 18:42
Cock:
Allereerst natuurlijk blij een berichtje te lezen van J en JW. Als het goed is varen zij Iran uit en dobberen zij Oman in.
Lieve Marjon wat heb je toch een schrijverstalent. ik maakte het niet zo bont als Natascha, ik begreep dat zinnetje wel, maar ik moet bekennen dat ik al je zinnen wel 3x moet lezen, voordat ik ze snap. Als jij ooit nog eens een boek uitgeeft, hoef je er maar een van 100 blz. te schrijven. Alle zinnen 3x lezen en je hebt een goedkope dikke pil van 300 blz. Goed hoor!!
Ik begrijp dat jullie vooral van de natuur genieten in het mooie Nieuw Zeeland.............tonijn en dolfijnen en regen en water. Je zult ervan genieten. Die Jeff he....volgens mij heeft hij rood haar, is een beetje dikkig, beetje tertiair reagerend, beetje alleen de bergen ingaand en wat wiskundig.........heb je zijn adres wel gevraagd? of was pauline je net voor....pech zeg.......
Meisje uit Ede
nog steeds tevreden?
mist moeder och heden
zoals in 't verleden
moet nog eventjes door
en dan weer fijn naar mamsje hoor....
Marjonneke (op z'n Belgisch) geniet nog maar met een beetje mooier weer. Groet je vriendin. Dikke knuffel, liefs, Cock
-
15 Februari 2011 - 08:13
Jaap:
Hartstikke leuk verhaal, hoe is hetmet Pauline? -
15 Februari 2011 - 14:47
Anneke Peters-de Lan:
Lieve Marjon,
Het duurde ff maar dan hebben we ook wat! Knap en origineel en zeer informatief ook al laat een en ander geweldig aan de “imagination” over en dat is vast ook de bedoeling. Lekker zelf er wat bij fantaseren is voor ieders mind goed volgens mij.
Hopelijk lukt het je om voor je vertrek terug naar Nederland – want voor je 3x omkijkt is het alweer zover – nog zo’n prachtig epistel op papier (lees: de site) te krijgen. Ik kijk er in ieder geval naar uit en blijf je met onverminderde belangstelling volgen.
Enjoy!!! Liefs, Anneke :-)
-
16 Februari 2011 - 10:39
Hannahtje:
ONTZETTEND -
18 Februari 2011 - 09:46
Mirjam:
:-( ik mis je! :-) maar wordt wel blij van je verhalen! xxx dikke kus! -
20 Februari 2011 - 17:35
Janneke:
Wauw wat schrijf jij leuk!! ik moet er echt van lachen, de boterham aan de A12, kareltje, het filmen op de fiets, zie het helemaal voor me!! groetjes (janneke, een vriendin van hanna, van switch, ja die ja, je weet wel) -
21 Februari 2011 - 15:46
Christiaan:
Jeetje, wat een naar leven heb jij! En dan moet je ook nog het theaterweekend missen... Of mist het theaterweekend jou stiekem een beetje?....
Geluk -
22 Februari 2011 - 07:57
Irma:
Lieve Marjon, Net gehoord dat jullie ongedeerd zijn in de afschuwelijke aardbeving, wat zijn we blij!!! Maar jullie zullen veel te zien krijgen de komende dagen dat zal niet makkelijk zijn. Ik hoop en bid dat jullie aan de mensen daar die wel getroffen zijn op wat voor manier dan
ook iets kunnen uitdelen van de warmte en liefde die jullie met je meedragen (en ook zo uit je blogs blijken). Veel liefs, ik hou van je, Irma -
22 Februari 2011 - 10:34
Hendri:
Marjon, je bent een heldin.
Gaaf om te lezen. -
23 Februari 2011 - 09:18
Mirjam:
Lieve Mar! Wat fijn dat je nu op grotere afstand zit. Ik zit hier een beetje onmachtig te zijn achter mijn laptop. Zou je graag spreken maar snap dat dit nu even niet zo makkelijk gaat! Kijk uit naar je verhaal!!! Ik houd van je! liefs mir -
23 Februari 2011 - 19:01
Hey:
Lieve marjon,
Je zal wel veel mailtjes hebben gehad maar ik lees net pas het nieuws over de aardbeving in Nieuw Zeeland. Ik schrok me rot. Jemig, wat heftig. Op je site heb ik gezien dat jou ( en pauline??) gelukkig niets is overkomen maar ik weet niet wat je wel hebt gezien en meegemaakt.
IK denk aan je en bid voor jullie en de mensen daar. Afschuwelijk! Eeen van mijn grootste nachtmerries.
Sterkte meid
Knuffel
Jac
-
26 Februari 2011 - 17:28
Suzanne B Te R:
IK HOU VAN JE!!!
heul veul
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
