Bye Bye Blog
Door: marjonmoed
Blijf op de hoogte en volg Marjon
02 April 2011 | Australië, Sydney
Miep is veilig terug in Nederland.
De vriendin van mijn moeder heeft een tijdelijk nieuw huis gevonden via de vrouw van de dominee en gaat op donderdag mee wandelen met een groep vrouwen. Nieuw begin.
Binnen een dag ontpopte de kindvriendelijke kampeerboerderij waar wij verbleven zich in een waar vluchtelingenkamp. Het ene verhaal nog erger dan de andere.
In totaal zijn er 80.000 mensen uit Christchurch weggevlucht, allemaal ondergebracht in 'vluchtelingenkampen' ver buiten Christchurch.
Ik vrees dat deze stad een dorp gaat worden.
Er werd een pakketje van het Rode Kruis bij ons campinghuisje bezorgd. Het was een doos waar vroeger vanille-ijs in zat, nu omgetoverd tot een doos vol met zelfgebakken chocolade muffins. Op de bovenkant stond met watervaste stift in het engels geschreven dat we vooral moesten blijven lachen. Hoe ongepast het ook leek, ik had toch een grote glimlach op mijn gefronste gezicht staan. Lieve mensen zijn overal te vinden.
Gewapend met een enorm spandoek met een Nieuw Zeelandse groet, 2 rood-wit-blauwe pruiken, oranje poncho's, wortels en kiwi's waren we van plan op het vliegveld in Christchurch Eline te verwelkomen. Gezien de sluier die er over het land lag leek dit niet echt gepast.
Om niet te dicht bij Christchurch in de buurt te hoeven komen besluiten we Eline 30 km buiten Christchurch te ontmoeten bij een militair basiskamp. Mocht er iets gebeuren, is dat vast de beste plek om te zijn. Mannen die weten hoe ze hun hoofd cool moeten houden, en die vast sterk genoeg zijn om mij te kunnen dragen. Dat er in dat kamp vast ook vrouwen werken, vergeet ik voor het gemak maar even.
Tijd is maar relatief. De waarde van de ontmoeting met mensen die je liefhebt zit in de ontmoeting zelf. Niet in de tijd die er tussen zit. En zo was het. Daar was ze. Alsof het gister was. Vriendin.
Ondertussen heb ik via via een adres gekregen van een lief Nederlands echtpaar dat in Geraldine woont. Ik vraag hen of ik wellicht een paar nachtjes bij hen kan verblijven om even bij te komen, en de respons is onverdeeld positief. Als ik aankom bij het voor mij nog volstrekt onbekende echtpaar bij een prachtige boerderij krijg ik gelijk mijn eigen koffiekopje voor de komende dagen. Ze wijst me mijn kamer waar een tweepersoonsbed staat dat me in gedachte toefluistert dat het nergens naar toe gaat en niet kan wachten totdat ik in mijn eentje zoveel mogelijk ruimte probeer in te nemen. Ik zie een bad in de badkamer staan. Ik weet op dit moment al dat ik er geen gebruik van ga maken, maar het feit dat er een bad is maakt me gelukkig. Waarom weet ik niet. Maar het gelukzalige gevoel overheerst de drang naar het beantwoorden van de vraag.
Voordat ik me kan beseffen waar ik eigenlijk ben en waarom deze mensen dit voor mij doen zit ik bovenop een hele grote grasmaaier met veel te grote groene laarzen aan, met een hond op mijn schoot naast een hardwerkende Australische jongeman.
(Even stel ik me voor dat Ivon Jaspers in de keuken op me zit te wachten om te vragen hoe de eerste speeddate was.)
;Een uur lang maaien we samen het gras terwijl ik voorstel dat hij zijn vriendin ten huwelijk vraagt door ' Will you marry me' in het gras te maaien terwijl hij zijn vriendin laat over vliegen in een helicopter. Ik vond het zelf een briljant idee. Hij gaat er nog over nadenken.
Vele koppen thee met versgebakken scones en een avondje naar het seniorenkoor waar ik de meest grappige senioren ooit heb ontmoet, laten me weer deelnemen aan het normale leven.
Samen met Carla (zus van de man deze huizes die vanuit Nederland over was), maak ik regelmatig wandelingen rond het huis. Carla is net zo oud als mijn moeder en verwondert zich onophoudelijk over alles. Zelfs het versgemaaide gras maakt haar zielsgelukkig. Heerlijk eten en zalige slaapjes later ben ik weer klaar om te gaan. Ik drink de avond ervoor nog een wijntje met Carla op de veranda voor het huis, en we verbazen ons over de hoeveelheid sterren die we hier zien bij gebrek aan vals licht. We zeggen niks. Een rijk gevulde stilte.
De volgende dag heb ik spierpijn in mijn nek.
Met de 3 musketiers drinken we koffie bij een vriend die ik tijdens deze reis regelmatig heb gezien. MacDonald. We vragen hem om advies en besluiten vrij snel om uit Nieuw Zeeland weg te gaan en terug te gaan naar Australie. De voorspellingen zijn ondanks hun onbekende zekerheid voor ons genoeg reden om te vertrekken. We slapen in een te schattige cabin, drinken wijn en regelen binnen een dag alles wat er moet gebeuren.
Onze roadtrip begint. Wie moeten binnen een paar dagen in Auckland zijn om vanuit daar naar Sydney te vliegen. In Auckland pakken we nog een concert mee in een prachtig mooi theater. In gedachte zie ik mezelf daar staan. Het kriebelt.
We eten burgers en drinken thee met alle mensen die in het huis wonen waar we mogen overnachten. Een 16-jarige jongen staat zijn kamer vrijwillig af en zorgt dat alles klaarligt voor het moment dat wij willen gaan slapen. Hij pakt nog een paar handdoeken en zet alvast ontbijt voor ons klaar. Een klein deel van de jeugd van tegenwoordig.
In Australie aangekomen kunnen we gelijk terecht bij Cor en Reina, waar we eerder ook al meer dan welkom waren.
We besluiten met de tijd die we nog hebben met ons 3 musketiers een trip naar Byron Bay te maken. Maar we zijn weer terug bij af. Geen auto en geen campingspullen.
En weer zijn we enorme geluksvogels. Eerlijk. Cor leent ons zijn grote witte stationwagon, die perfect is voor onze trip. Stoeltjes, dekens, kussens, pannen, en snorkelmaskers zijn allemaal bij de prijs inbegrepen. Ongelofelijk.
Aangezien wij deze trip al eens eerder hebben gemaakt , laten we Eline een paar van onze favoriete plekken zien, en ontdekken we nieuwe plekken. Myall Lakes National Park blijft en blijkt een van de favorieten.
Met onze voeten in het meer drinken we een biertje en genieten we van Pauline die foto's maakt van een enorme pelikaan. Op een andere camping hopt er een kangaroo voorbij, spotten we koala's in een koala ziekenhuis, lachen we mee met de kakaburra's, word ik -iets minder grappig- bijna opgegeten door een dingo en redden we Pauline die gevangen wordt gehouden door een bende grote spinnen. Van alle dieren hebben we er wel een gezien.
Het aanvankelijke tsunami gevaar vanuit Japan heeft ons gelukkig niet geraakt. Waarschijnlijk omdat je in de Ark van Noach minstens 2 van elke soort nodig hebt.
Ondertussen hebben we prachtig weer. Erg ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar. Zoals het tot nu toe altijd is geweest, maar dit keer in ons voordeel.
In Byron Bay hoeven we eindelijk een paar dagen niets.
We vieren opnieuw Sinterklaas, gewoon omdat het kan.
Het trekken van lootjes is altijd erg spannend.
Raadsel: Klarjon, Speline en Jaukine trekken lootjes. Klarjon heeft Speline. Wie heeft wie?
Hint: Als je je eigen naam had wordt er opnieuw geloot.
(Niet gebaseerd op de daadwerkelijke trekking)
De spanning was om te snijden.
In Byron Bay geven we onze ogen eens goed de kost. We denken erover om een tatoo te nemen op een plek waar niemand hem ooit zal zien. Later blijkt dit nogal zonde van het geld te zijn. We gaan uit terwijl we eigenlijk nergens meer naar toe gingen -en zo zien we er ook uit- en verbazen ons over alle bijzondere mensen die hier rondlopen.
Vooral Jezus blijkt erg aanwezig te zijn. Althans, er zijn veel mannen die op hem lijken.
Maar ik kan niet kiezen, dus besluit geen van allen te volgen.
Een groep Japanners trommelt een benefietconcert bij elkaar om geld op te halen voor de overlevenden van de tsunami. In een surfwinkel wordt een concert gegeven door 3 mannen waarvan er een zo'n authentiek hoofd heeft dat je niet anders kan dan naar hem kijken met een lach. Een lach waarvan je niet weet of je hem nou uit- of toelacht. Een klein jongetje laat weten dat hij de muziek niet zo kan waarderen omdat hij demonstratief met zijn vingers in zijn oren verder de winkel in loopt. Mag.
Elke avond is er wel ergens live muziek. Het barst hier van de muzikale mensen. Sommige concerten worden gegeven door mensen die nog nooit eerder met elkaar hebben samengespeeld, of elkaar toevallig eerder die dag hebben ontmoet. Heerlijk.
Tijdens een 'open mic night' voor singer songwriters wordt ik verliefd op gitarist Luke. Hij kan zo mooi spelen. Echt heel mooi. Na afloop beloof ik hem over te laten komen naar Nederland als ik ooit heel veel geld heb, zodat ik met hem kan samenwerken. Hij zegt dat hij niet zo lang kan wachten om me weer te zien. Hij had me gelijk zien zitten in het publiek en zei dat hij anders nooit zo goed speelt. Hij zegt dat mensen hem normaal gesproken informatie geven, maar dat ik hem inspiratie had gegeven. Hij vliegt mee naar Nederland, om op mijn 25e verjaardagsfeest te spelen, waarna hij mij ten overstaande van mijn familie en vrienden ten huwelijk zal vragen.
En toen werd ik wakker.
Ik weet nog niet wat ik ga antwoorden. Maar ik neig naar 'Ja'.
Uiteindelijk rijden we terug naar Sydney en na vele hamerhanden, zelfverzonnen liedjes, biertjes, koppen koffie en grappen, vliegt Eline terug naar huis, en vliegen wij naar Melbourne, om daar opgewacht te worden door onze Australische familie uit Geelong.
Het voelt warmer dan het bad dat ik een paar weken geleden had kunnen hebben. Hier ben ik (ook) thuis. Thuis is meer een gevoel dan een plek. Het gevoel dat je niks anders hoeft te zijn dan jezelf.
Ik besluit nog twee weken te blijven en op 6 april naar huis te vliegen.
Ik wil graag thuis zijn voor mijn 25e verjaardag. Thuis waar mijn huis is. En mijn familie. En mijn vrienden. Ik heb zin om feest te vieren. Als ik iets heb overgehouden aan de aardbeving is het wel het besef dat elke dag bedoeld is om geleefd en gevierd te worden.
Het feit dat niet iedereen ter wereld daar toe in staat is maakt me naast verdrietig, alleen maar meer dankbaar. En blijf ik ondertussen hopen dat alles goed komt. Voor iedereen. Ook al lijkt dit nog zo onrealistisch. Zonder hoop ga je elke dag een beetje dood.
Nu komt het afscheid. Van het land, van de mensen, van de natuur, van het eten, van Pauline, van mijn weblog en van mijn reis . Gek. Als iemand mij vorig jaar had verteld dat ik op 2 april 2011 met mijn wandelschoenen en skinnyjeans met een blauwe leren jas en een rode helm achter bij Ray Salpietro op de motor had gezeten, had ik waarschijnlijk mijn nu ietwat blondere wenkbrauwen opgetrokken. Net als bij de zovele ervaringen en verhalen waar ik nooit weet van had kunnen en willen hebben. Zonder verwachting op reis gaan heeft me het gevoel gegeven dat ik me constant in een verrassing bevond. De verloren verhalen die deze weblog of mijn geheugen niet gehaald hebben zitten hopelijk ergens opgeslagen in mijn hart.
Wat een reis. Het was bijzonder. Meer dan dat. Had het voor geen goud willen missen.
Ik heb erg genoten van het schrijven. En ik ben dankbaar voor alle lieve, grappige, ontnuchterende reacties en mailtjes. Weet dat ik alles heb gelezen en meer nog, heb gewaardeerd. Ik kan niet met woorden zeggen hoe erg ik onder de indruk ben.
En dan nog dit. Ik wil jullie graag nog vertellen over twee bijzondere mensen die ik ken. Een man en een vrouw. Ze zijn getrouwd en hebben 3 kinderen. Ik ben er een van.
Ik wil je vragen om je twee handpalmen tegen elkaar aan te houden, ze van elkaar af te halen, ze weer tegen elkaar aan te houden en ze weer van elkaar af te halen. Dit proces graag heel vaak herhalen en proces versnellen. Je mag er ook bij joelen als je wilt.
Mijn ouders zijn fantastisch. Iedereen mag het weten. Ze gunnen me alles. In hun liefde zijn ze ongeremd en onvoorwaardelijk. Ze hebben me zo overtuigd van het feit dat ik ze echt dag en nacht mag bellen, dat ik het daadwerkelijk heb gedaan. Ze hebben altijd het beste met mij voor. Ze laten me altijd mijn eigen keuzes maken, maar zijn er altijd als ik ze nodig heb.
Ze hebben me altijd gestimuleerd in de dingen die mij uniek maken, en me er bewust van gemaakt dat ik goed ben zoals ik ben.
Ze hebben niet alle antwoorden, maar wel geweldige oren. Ik hou onvoorstelbaar veel van ze. En ik ben trots op ze. Op mijn moeder omdat ze is gestopt met werken en is gaan doen wat ze leuk vind. Op mijn vader, omdat hij al zoveel jaren hard werkt om te zorgen dat het ons aan niks ontbreekt. Omdat ze samen muziek maken, en daar andere mensen mee plezieren of helpen en elkaar daar in vinden. Omdat hun deur altijd open staat.Voor iedereen. En omdat zij er voor een groot deel voor hebben gezorgd dat ik de persoon ben die ik ben. Ik ben blij met wie ik ben. En dat heb ik aan hen te danken. En dat ik weet dat zij mijn thuis zijn. Wat er ook gebeurt. Mijn dank is groot.
Lieve mensen.
Ik heb enorm genoten van deze reis en van het schrijven van mijn blog.
Ik heb nog meer genoten van jullie die mijn blog lazen.
Wees welkom op mijn feestje.
Op zaterdag 9 april in Cafe Marnix (Achterdoelen 11) in Ede, vanaf 20.30.
Kom maar gewoon.
Een ding weet ik zeker.
Ik zal er zeker zijn.
Met een dankbaar hart, een hele grote glimlach en een licht trillende onderlip,
Lieve groeten,
Marjon
De vriendin van mijn moeder heeft een tijdelijk nieuw huis gevonden via de vrouw van de dominee en gaat op donderdag mee wandelen met een groep vrouwen. Nieuw begin.
Binnen een dag ontpopte de kindvriendelijke kampeerboerderij waar wij verbleven zich in een waar vluchtelingenkamp. Het ene verhaal nog erger dan de andere.
In totaal zijn er 80.000 mensen uit Christchurch weggevlucht, allemaal ondergebracht in 'vluchtelingenkampen' ver buiten Christchurch.
Ik vrees dat deze stad een dorp gaat worden.
Er werd een pakketje van het Rode Kruis bij ons campinghuisje bezorgd. Het was een doos waar vroeger vanille-ijs in zat, nu omgetoverd tot een doos vol met zelfgebakken chocolade muffins. Op de bovenkant stond met watervaste stift in het engels geschreven dat we vooral moesten blijven lachen. Hoe ongepast het ook leek, ik had toch een grote glimlach op mijn gefronste gezicht staan. Lieve mensen zijn overal te vinden.
Gewapend met een enorm spandoek met een Nieuw Zeelandse groet, 2 rood-wit-blauwe pruiken, oranje poncho's, wortels en kiwi's waren we van plan op het vliegveld in Christchurch Eline te verwelkomen. Gezien de sluier die er over het land lag leek dit niet echt gepast.
Om niet te dicht bij Christchurch in de buurt te hoeven komen besluiten we Eline 30 km buiten Christchurch te ontmoeten bij een militair basiskamp. Mocht er iets gebeuren, is dat vast de beste plek om te zijn. Mannen die weten hoe ze hun hoofd cool moeten houden, en die vast sterk genoeg zijn om mij te kunnen dragen. Dat er in dat kamp vast ook vrouwen werken, vergeet ik voor het gemak maar even.
Tijd is maar relatief. De waarde van de ontmoeting met mensen die je liefhebt zit in de ontmoeting zelf. Niet in de tijd die er tussen zit. En zo was het. Daar was ze. Alsof het gister was. Vriendin.
Ondertussen heb ik via via een adres gekregen van een lief Nederlands echtpaar dat in Geraldine woont. Ik vraag hen of ik wellicht een paar nachtjes bij hen kan verblijven om even bij te komen, en de respons is onverdeeld positief. Als ik aankom bij het voor mij nog volstrekt onbekende echtpaar bij een prachtige boerderij krijg ik gelijk mijn eigen koffiekopje voor de komende dagen. Ze wijst me mijn kamer waar een tweepersoonsbed staat dat me in gedachte toefluistert dat het nergens naar toe gaat en niet kan wachten totdat ik in mijn eentje zoveel mogelijk ruimte probeer in te nemen. Ik zie een bad in de badkamer staan. Ik weet op dit moment al dat ik er geen gebruik van ga maken, maar het feit dat er een bad is maakt me gelukkig. Waarom weet ik niet. Maar het gelukzalige gevoel overheerst de drang naar het beantwoorden van de vraag.
Voordat ik me kan beseffen waar ik eigenlijk ben en waarom deze mensen dit voor mij doen zit ik bovenop een hele grote grasmaaier met veel te grote groene laarzen aan, met een hond op mijn schoot naast een hardwerkende Australische jongeman.
(Even stel ik me voor dat Ivon Jaspers in de keuken op me zit te wachten om te vragen hoe de eerste speeddate was.)
;Een uur lang maaien we samen het gras terwijl ik voorstel dat hij zijn vriendin ten huwelijk vraagt door ' Will you marry me' in het gras te maaien terwijl hij zijn vriendin laat over vliegen in een helicopter. Ik vond het zelf een briljant idee. Hij gaat er nog over nadenken.
Vele koppen thee met versgebakken scones en een avondje naar het seniorenkoor waar ik de meest grappige senioren ooit heb ontmoet, laten me weer deelnemen aan het normale leven.
Samen met Carla (zus van de man deze huizes die vanuit Nederland over was), maak ik regelmatig wandelingen rond het huis. Carla is net zo oud als mijn moeder en verwondert zich onophoudelijk over alles. Zelfs het versgemaaide gras maakt haar zielsgelukkig. Heerlijk eten en zalige slaapjes later ben ik weer klaar om te gaan. Ik drink de avond ervoor nog een wijntje met Carla op de veranda voor het huis, en we verbazen ons over de hoeveelheid sterren die we hier zien bij gebrek aan vals licht. We zeggen niks. Een rijk gevulde stilte.
De volgende dag heb ik spierpijn in mijn nek.
Met de 3 musketiers drinken we koffie bij een vriend die ik tijdens deze reis regelmatig heb gezien. MacDonald. We vragen hem om advies en besluiten vrij snel om uit Nieuw Zeeland weg te gaan en terug te gaan naar Australie. De voorspellingen zijn ondanks hun onbekende zekerheid voor ons genoeg reden om te vertrekken. We slapen in een te schattige cabin, drinken wijn en regelen binnen een dag alles wat er moet gebeuren.
Onze roadtrip begint. Wie moeten binnen een paar dagen in Auckland zijn om vanuit daar naar Sydney te vliegen. In Auckland pakken we nog een concert mee in een prachtig mooi theater. In gedachte zie ik mezelf daar staan. Het kriebelt.
We eten burgers en drinken thee met alle mensen die in het huis wonen waar we mogen overnachten. Een 16-jarige jongen staat zijn kamer vrijwillig af en zorgt dat alles klaarligt voor het moment dat wij willen gaan slapen. Hij pakt nog een paar handdoeken en zet alvast ontbijt voor ons klaar. Een klein deel van de jeugd van tegenwoordig.
In Australie aangekomen kunnen we gelijk terecht bij Cor en Reina, waar we eerder ook al meer dan welkom waren.
We besluiten met de tijd die we nog hebben met ons 3 musketiers een trip naar Byron Bay te maken. Maar we zijn weer terug bij af. Geen auto en geen campingspullen.
En weer zijn we enorme geluksvogels. Eerlijk. Cor leent ons zijn grote witte stationwagon, die perfect is voor onze trip. Stoeltjes, dekens, kussens, pannen, en snorkelmaskers zijn allemaal bij de prijs inbegrepen. Ongelofelijk.
Aangezien wij deze trip al eens eerder hebben gemaakt , laten we Eline een paar van onze favoriete plekken zien, en ontdekken we nieuwe plekken. Myall Lakes National Park blijft en blijkt een van de favorieten.
Met onze voeten in het meer drinken we een biertje en genieten we van Pauline die foto's maakt van een enorme pelikaan. Op een andere camping hopt er een kangaroo voorbij, spotten we koala's in een koala ziekenhuis, lachen we mee met de kakaburra's, word ik -iets minder grappig- bijna opgegeten door een dingo en redden we Pauline die gevangen wordt gehouden door een bende grote spinnen. Van alle dieren hebben we er wel een gezien.
Het aanvankelijke tsunami gevaar vanuit Japan heeft ons gelukkig niet geraakt. Waarschijnlijk omdat je in de Ark van Noach minstens 2 van elke soort nodig hebt.
Ondertussen hebben we prachtig weer. Erg ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar. Zoals het tot nu toe altijd is geweest, maar dit keer in ons voordeel.
In Byron Bay hoeven we eindelijk een paar dagen niets.
We vieren opnieuw Sinterklaas, gewoon omdat het kan.
Het trekken van lootjes is altijd erg spannend.
Raadsel: Klarjon, Speline en Jaukine trekken lootjes. Klarjon heeft Speline. Wie heeft wie?
Hint: Als je je eigen naam had wordt er opnieuw geloot.
(Niet gebaseerd op de daadwerkelijke trekking)
De spanning was om te snijden.
In Byron Bay geven we onze ogen eens goed de kost. We denken erover om een tatoo te nemen op een plek waar niemand hem ooit zal zien. Later blijkt dit nogal zonde van het geld te zijn. We gaan uit terwijl we eigenlijk nergens meer naar toe gingen -en zo zien we er ook uit- en verbazen ons over alle bijzondere mensen die hier rondlopen.
Vooral Jezus blijkt erg aanwezig te zijn. Althans, er zijn veel mannen die op hem lijken.
Maar ik kan niet kiezen, dus besluit geen van allen te volgen.
Een groep Japanners trommelt een benefietconcert bij elkaar om geld op te halen voor de overlevenden van de tsunami. In een surfwinkel wordt een concert gegeven door 3 mannen waarvan er een zo'n authentiek hoofd heeft dat je niet anders kan dan naar hem kijken met een lach. Een lach waarvan je niet weet of je hem nou uit- of toelacht. Een klein jongetje laat weten dat hij de muziek niet zo kan waarderen omdat hij demonstratief met zijn vingers in zijn oren verder de winkel in loopt. Mag.
Elke avond is er wel ergens live muziek. Het barst hier van de muzikale mensen. Sommige concerten worden gegeven door mensen die nog nooit eerder met elkaar hebben samengespeeld, of elkaar toevallig eerder die dag hebben ontmoet. Heerlijk.
Tijdens een 'open mic night' voor singer songwriters wordt ik verliefd op gitarist Luke. Hij kan zo mooi spelen. Echt heel mooi. Na afloop beloof ik hem over te laten komen naar Nederland als ik ooit heel veel geld heb, zodat ik met hem kan samenwerken. Hij zegt dat hij niet zo lang kan wachten om me weer te zien. Hij had me gelijk zien zitten in het publiek en zei dat hij anders nooit zo goed speelt. Hij zegt dat mensen hem normaal gesproken informatie geven, maar dat ik hem inspiratie had gegeven. Hij vliegt mee naar Nederland, om op mijn 25e verjaardagsfeest te spelen, waarna hij mij ten overstaande van mijn familie en vrienden ten huwelijk zal vragen.
En toen werd ik wakker.
Ik weet nog niet wat ik ga antwoorden. Maar ik neig naar 'Ja'.
Uiteindelijk rijden we terug naar Sydney en na vele hamerhanden, zelfverzonnen liedjes, biertjes, koppen koffie en grappen, vliegt Eline terug naar huis, en vliegen wij naar Melbourne, om daar opgewacht te worden door onze Australische familie uit Geelong.
Het voelt warmer dan het bad dat ik een paar weken geleden had kunnen hebben. Hier ben ik (ook) thuis. Thuis is meer een gevoel dan een plek. Het gevoel dat je niks anders hoeft te zijn dan jezelf.
Ik besluit nog twee weken te blijven en op 6 april naar huis te vliegen.
Ik wil graag thuis zijn voor mijn 25e verjaardag. Thuis waar mijn huis is. En mijn familie. En mijn vrienden. Ik heb zin om feest te vieren. Als ik iets heb overgehouden aan de aardbeving is het wel het besef dat elke dag bedoeld is om geleefd en gevierd te worden.
Het feit dat niet iedereen ter wereld daar toe in staat is maakt me naast verdrietig, alleen maar meer dankbaar. En blijf ik ondertussen hopen dat alles goed komt. Voor iedereen. Ook al lijkt dit nog zo onrealistisch. Zonder hoop ga je elke dag een beetje dood.
Nu komt het afscheid. Van het land, van de mensen, van de natuur, van het eten, van Pauline, van mijn weblog en van mijn reis . Gek. Als iemand mij vorig jaar had verteld dat ik op 2 april 2011 met mijn wandelschoenen en skinnyjeans met een blauwe leren jas en een rode helm achter bij Ray Salpietro op de motor had gezeten, had ik waarschijnlijk mijn nu ietwat blondere wenkbrauwen opgetrokken. Net als bij de zovele ervaringen en verhalen waar ik nooit weet van had kunnen en willen hebben. Zonder verwachting op reis gaan heeft me het gevoel gegeven dat ik me constant in een verrassing bevond. De verloren verhalen die deze weblog of mijn geheugen niet gehaald hebben zitten hopelijk ergens opgeslagen in mijn hart.
Wat een reis. Het was bijzonder. Meer dan dat. Had het voor geen goud willen missen.
Ik heb erg genoten van het schrijven. En ik ben dankbaar voor alle lieve, grappige, ontnuchterende reacties en mailtjes. Weet dat ik alles heb gelezen en meer nog, heb gewaardeerd. Ik kan niet met woorden zeggen hoe erg ik onder de indruk ben.
En dan nog dit. Ik wil jullie graag nog vertellen over twee bijzondere mensen die ik ken. Een man en een vrouw. Ze zijn getrouwd en hebben 3 kinderen. Ik ben er een van.
Ik wil je vragen om je twee handpalmen tegen elkaar aan te houden, ze van elkaar af te halen, ze weer tegen elkaar aan te houden en ze weer van elkaar af te halen. Dit proces graag heel vaak herhalen en proces versnellen. Je mag er ook bij joelen als je wilt.
Mijn ouders zijn fantastisch. Iedereen mag het weten. Ze gunnen me alles. In hun liefde zijn ze ongeremd en onvoorwaardelijk. Ze hebben me zo overtuigd van het feit dat ik ze echt dag en nacht mag bellen, dat ik het daadwerkelijk heb gedaan. Ze hebben altijd het beste met mij voor. Ze laten me altijd mijn eigen keuzes maken, maar zijn er altijd als ik ze nodig heb.
Ze hebben me altijd gestimuleerd in de dingen die mij uniek maken, en me er bewust van gemaakt dat ik goed ben zoals ik ben.
Ze hebben niet alle antwoorden, maar wel geweldige oren. Ik hou onvoorstelbaar veel van ze. En ik ben trots op ze. Op mijn moeder omdat ze is gestopt met werken en is gaan doen wat ze leuk vind. Op mijn vader, omdat hij al zoveel jaren hard werkt om te zorgen dat het ons aan niks ontbreekt. Omdat ze samen muziek maken, en daar andere mensen mee plezieren of helpen en elkaar daar in vinden. Omdat hun deur altijd open staat.Voor iedereen. En omdat zij er voor een groot deel voor hebben gezorgd dat ik de persoon ben die ik ben. Ik ben blij met wie ik ben. En dat heb ik aan hen te danken. En dat ik weet dat zij mijn thuis zijn. Wat er ook gebeurt. Mijn dank is groot.
Lieve mensen.
Ik heb enorm genoten van deze reis en van het schrijven van mijn blog.
Ik heb nog meer genoten van jullie die mijn blog lazen.
Wees welkom op mijn feestje.
Op zaterdag 9 april in Cafe Marnix (Achterdoelen 11) in Ede, vanaf 20.30.
Kom maar gewoon.
Een ding weet ik zeker.
Ik zal er zeker zijn.
Met een dankbaar hart, een hele grote glimlach en een licht trillende onderlip,
Lieve groeten,
Marjon
-
02 April 2011 - 13:46
Jac:
Liefie
Heerlijk om te lezen en mee te gaan in je gevoel alles af te gaan sluiten.
Ik kan er niet bij zijn op je feest maar weetv wel dat het niet lang meer duurt voordat we elkaar weer kunnen omhelzen.
Ik zie er heel erg naar uit!
Liefs jac
-
02 April 2011 - 14:45
Jos:
We gaan samen dansen!
x -
02 April 2011 - 15:37
Cock:
Je bent terug??????
Fantastisch, ook weer dit laatste berichtje.
Weet je...ik klap ook in mijn handen voor ouders, maar dan vooral mijn ouders. We kunnen liefdevolle ouders niet genoeg waarderen!
Mooi dat je dat zo schrijft. Het mooiste cadeau voor ouders.
Lieve Marjon, ik zie je hopelijk gauw
liefs Cock -
02 April 2011 - 17:26
Mirjam:
Lieve Marjon,
Heb weer met verschillende emoties je blog gelezen. Pracht mens en tot snel in Nederland. Liefs -
02 April 2011 - 18:20
Mokie:
Lieve Marjon, weer z'n bijzonder reisverslag. Geniet nog even en vast een goeie reis naar huis. Een mooi feest volgende week op je verjaardag en vier je leven!! We gaan elkaar zien!! Dikke kus Mokie XXX -
02 April 2011 - 19:58
Renee:
Mooi. Zucht... -
03 April 2011 - 03:28
Reina:
Dag lieve Marjon,
Misschien tot volgend jaar in Nederland?
XX
Reina -
03 April 2011 - 05:24
Luke:
Do you have the telephone number of your girlfriend from Holland?
Can't stop thinking about her.
X Luke -
03 April 2011 - 08:16
Leonie:
Mooi verhaal weer meis! Een goede reis terug en dat je maar veilig in ons vertrouwde Nederlandje mag aankomen! Liefs!! -
03 April 2011 - 10:38
Nieke:
wow! -
03 April 2011 - 10:42
Saskia:
:-) Tot snel!!!
-
03 April 2011 - 19:13
Natasha:
Ik heb je weer gelezen.
En hoop je heel snel te zien.
Ik ben net terug van een weekend weg/zingen/conventie/lachen/kletsen en niet al te veel (lees: veel te weinig) slaap.
Dus hier houd ik het maar even kort. Liefs en dikke knuf. De volgende wordt IPL. (In Physical Life). Tot GAUW!!!! -
04 April 2011 - 07:50
Anneke Peters-de Lan:
Ontroerend, prachtig, indrukwekkend je laatste reisverhaal. En ik ben diep geroerd door de ode aan je ouders, geweldig mooi.
BON VOYAGE!!!
Liefs en dikke knuffel van Anneke :-)
-
04 April 2011 - 13:35
Ruud:
Wauw. Succes met je boek schrijven als je weer in Nederland bent.
Tot snel!
x
ruud
-
05 April 2011 - 01:13
Suzanne B Te R:
er zijn geen woorden meer nodig
alleen nog maar voelen
EN HOE!!
kan niet wachten, echt niet.... -
05 April 2011 - 20:47
Hamerhand:
Get out of that place!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
