Salt on my sugar cookie...
Door: marjonmoed
Blijf op de hoogte en volg Marjon
23 November 2010 | Australië, Geelong
Ik heb even op me laten wachten. Excuses daarvoor. Maar ik was druk. Met dingen. Je kent het wel.
Allereerst een rectificatie. De smiley in mijn vorige blog was een vergissing. Een wijs man vertelde mij ooit dat als je het niet met woorden kunt zeggen, je dit dan ook vooral niet moet proberen. Hij heeft helaas nog geen boeken geschreven.
Ons hippie avontuur was na Byron Bay nog niet voorbij. Advies opvolgen van de locals is het beste wat je kunt doen. Daar komen de mooiste ontmoetingen uit voort. Zo hebben wij een aantal dagen met Bryer gereisd, een alleenstaande moeder (met een te coole dochter van 4), die een echte rugzak met zich mee draagt, maar het weigert om bij de pakken neer te gaan zitten. Heldin. En degene die echt laat zien dat je geen gasstove nodig hebt om te koken. Een paar houtjes en een lucifer volstaan. En het mooiste was om te zien dat ze geduldig water stond te koken om vervolgens haar dochter aandachtig in de openlucht een warme douche te geven. Liefde.
In Sydney maakte ik voor het eerst kennis met de ongekende gastvrijheid. Doe maar met hoofdletters. Reina en Corry, twee volstrekt onbekende maar enorm lieve mensen, lieten ons zonder blikken of blozen deel uit maken van hun gezin. Het was heerlijk om na een aantal stormachtige nachten en een hoop geregel in een echt huis te vertoeven. Het onvoorwaardelijke 'zijn' gevoel wat ik vanuit thuis ken, vond ik hier een beetje terug. Ook was ik dol op de dikke katten Willem en Alex. Het was hier in Sydney dat ik zwichtte voor HP. Een kleine zwarte vriend, die mijn muziek de mooiste vind en die mijn woorden als zoete koek in zich opneemt. Een mini-notebook.
Mentale tegenvaller was Seals Rock. Een hele dag gereisd om er te komen. Ik kon niet wachten om die beesten in mijn armen te sluiten. Als in een film trok ik mijn tefa slippers (niet te verwarren met de tefa sandalen!) uit, begaf me richting de ozo mooie set, waarin alles leek te kloppen, om vervolgens door een halfnaakte construction worker te worden uitgelachen omdat er nog nooit een zeehond gespot was in deze omgeving. Sorry hoor, maar die naam is op z'n minst misleidend te noemen. Maar ik heb lekker wel een dolfijn gezien daar, en dat heb ik hem niet verteld. Lekker puh.
Myle Lakes National Park was een van mijn favoriete plekken. Stel je voor, een heel meer voor jezelf. Met de meest mooie zon en bijbehorende luchten. Te mooi. Zo mooi dat het bijna pijn doet. Echt. Het enige nadeel was dat we er al een aantal dagen op een gratis camping hadden opzitten, en ik -zeker gezien de tijd van de maand- heel erg toe was aan een douche. Gelukkig hadden we de volgende dag een camping waar je zeker wel 3 minuten van een hele warme douche mocht genieten om vervolgens uit de droom geholpen te worden door stromend ijswater. Ik heb zowaar 1 been kunnen scheren.
Ik zit op nu een seniorencamping. Joepie. Maar dan ook echt joepie. Nadat we onze Van in Sydney hadden ingeleverd, en naar Melbourne waren gevlogen, -op zoek naar beter weer- voelde we ons ontheemd. Pauline had zin in senioren die voor ons zouden zorgen, ik had zin in lasagne. Beide hebben we gekregen.
De weersvoorspelling in Melbourne deed mij twijfelen over het feit waarom ik ook al(s)weer naar Australie wilde en niet gewoon met een tentje in de achtertuin van Pauline was gaan staan. Zij heeft een senseo en 2 schapen. En onze tent laat meer water door dan Wilma Nanninga geheimen kan bewaren, dus wij vreesden voor ons leven. Je had ons moeten zien, bijna hartverscheurend. Niet in de laatste plaats omdat het gemiddelde kapsel op de camping ook niet echt veel kleur aan onze dag kon geven.
Op de camping blijven was geen optie. Maar mezelf met 20 kilo, 3 uur laten reizen naar een veel te dure 12 persoons dormroom in een backpackers hostel, dat zag ik niet voor me. In die omstandigheden weet je ook niet hoe je de volgende dag wakker wordt.
Uiteindelijk zijn we enorm creatief bezig geweest en heeft Pauline een mooi watertapijt gemaakt van vuilniszakken (serieus, mijn collages zijn er niks bij) terwijl ik risotto met normale rijst probeerde te koken. Het was niet te vreten. En alle mannen weten wat er met je humeur gebeurd op het moment dat dingen niet zo blijken te smaken als dat je gehoopt had. Laat ik het zo zeggen, het helpt niet.
Een fles wijn helpt. Gewoon besloten om te blijven. Het begon al te regenen. Maar heus niet dat wij ons laten kennen. Doei. Alsof we van Greenpeace zelf waren, hebben wij ons met het laatste restje pindakaas vastgelijmd aan de picknicktafel, net zo lang totdat iemand ons zou komen vertellen dat alles in orde was.
En toen kwam Rita. Rita is getrouwd met Ray. Rita en Ray hebben een aantal jaar geleden hun huis verkocht en hebben een te gekke bus - genaamd Captain Jack - gekocht en wonen nu sinds 3 jaar in de caravanpark (je moet het op zijn engels uitspreken, voordat ik commentaar krijg op mijn grammatica, of zo van ' ja joh jij denkt zeker ik spreek heel veel engels ik kan bijna geen nederlands meer jadiejadie'. Gelogen. Ik hou van holland.).
We mochten van hen spullen lenen om over de tent te spannen. Wij zeiden netjes dankjewel, maar gaven geen gehoor. Even later kwam Ray om te zeggen dat als het heel slecht werd we in de voortent op de slaapbank mochten slapen. Wij zeiden netjes dankjewel, -het regende - maar gaven geen gehoor. Toen begon het echt hard te regenen, maar de pindakaas was sterker. En toen kwam de schat Rita,- op haar blote voeten in haar veel te witte duster - aangesneld om ons letterlijk van de picknicktafel af te trekken. Het was afgelopen. Alle spullen moesten uit de tent, we moesten en we zouden bij hen slapen. Wijn drinken kon bij hun heus ook wel. Een klein paleisje.
We zijn daar niet meer weggegaan. Rita maakt overdag de cabins in de caravanpark schoon, en verandert 's avonds in een keukenprinses. Niet verwonderlijk, want voordat ze alles over een andere boeg gooide was Rita een chefkok. En drie keer raden wat ze de eerste avond klaargemaakt heeft voor ons. Zalig. De dagen daarna heb ik alles restjes opgegeten.
Het enige wat ik miste waren jonge mensen. Bijvoorbeeld jonge mensen met baardgroei en grove kaken en die ook grappig kunnen zijn. Bijvoorbeeld. En ja hoor, alsof Rita ze had klaargemaakt kwam onze Australische moeder ons vertellen dat we toch echt een kijkje in de kampkeuken moesten gaan nemen. Ik bedacht me dat ik later zou beslissen of ik dit letterlijk of figuurlijk zou opvatten. 3 Duitse mannen. Max, Manu en Nico.
Max is een standaard omkijker. Met te dure kleren en teveel dezelfde zonnebrillen. Hij houdt van stoere muziek, maar kent ook een aantal danspasjes van de Backstreet Boys. Van de chilli mossels van Rita krijg je het warm, maar van die van Max krijg je koude rillingen.
Manu. Ach Manu. Manu doet me denken aan van die speelgoedaapjes van vroeger die je om je vinger kunt klippen. Denk maar even na. Die ja. Alles wat Manu meemaakt komt gelijk binnen. De 'oeh's' en 'ah's' vliegen je om de oren. Ook hij kan maar niet gewend raken aan de gastvrijheid van Ray en Rita. Vissen, kangaroo op de BBQ, mexicaanse biertjes en het praten over motoren en racewagens, Manu is als een klein kind in een speelgoedwinkel. Een speelgoedwinkel waar je alles gratis krijgt en zoveel je wilt mag meenemen.
En Nico. Nico is net zoals ik, maar dan in het man. Super aantrekkelijk, met veel humor, een enorm inlevingsvermogen, zelfverzekerd maar niet arrogant, creatief en impulsief gecombineerd met een gezonde dosis verantwoordelijkheidsgevoel en geliefd door de gehele mensheid. Zoals ik zei, hij is net als mij. En daar laat ik het bij.
Ik geniet enorm van Ray en Rita en de zoete inval van alle kinderen en kleinkinderen. En weer denk ik, ja, zo wil ik het later ook. Ik ben op kookcursus bij Rita, en schrijf driftig mee, dus dat beloofd wat bij terugkomst. Graag opstellen in rijen van 2.
Wel heeft het leven met Ray en Rita mij iets duidelijk gemaakt. Ik ben een goede gever, maar een slechte deler. Pijnlijk maar waar. Ik hou van dingen geven, maken, creeren, en het maakt me niet uit wat me dat gaat kosten. Zolang ik er maar zelf voor gekozen heb. Maar delen, dat ging me toch wat moelijker af. Als ik iets voor mezelf heb gekocht en iemand wil daar bijvoorbeeld ook een stukje van, dat zal ik het zeker geven, maar ik zal me er toch even rot over voelen dat ik het niet helemaal in mijn eentje heb kunnen oppeuzelen. Of stel je voor dat ik hetgeen ik gekocht heb later zelf nog nodig heb, of.... Rita en Ray zijn echt niet rijk, maar zorgen elke dag voor de meest zalige BBQ's ever. Zij zijn gelukkig als ze andere mensen gelukkig zien. En dat is geen nobel streven of voornemen voor 2011, zij leven dat. Ik wil dat ook. En ik doe dat ook. En het werkt. Het is zo heerlijk om niks te hoeven bewaken. Het geeft vrijheid en het kost me daadwerkelijk niks extra's. Het geeft me echt iets wat voorbij gaat aan voldoening. Wie me in deze gedachte verliest geef ik groot gelijk. Geeft niks.
Het beste plan is geen plan. Dat blijkt uit alles wat wij hier meemaken. Ik denk ook dat backpackers dit cliche de wereld ingeholpen hebben. De echte backbackers heb ik het dan over he. Niet die met een laptop, maar de oldschool met een inflatable matje en een echte backpack. Zo eentje waarbij je alles uit je tas moet halen voordat je eindelijk bij je toiletspullen op de bodem kunt komen. Helaas ben ik gezwicht voor de laptop dus ik heb het moeilijk. Omdat ik graag ergens bij hoor.
JA! Ik heb mijn eerste kringloopwinkel hier gevonden. Met de minuut werd ik gelukkiger. Mijn ogen zijn helaas groter dan mijn backback dus het enige wat ik heb kunnen meesmokkelen is het foldertje van de winkel.
Met onze nieuwe Duitse mannen hebben we de Great Ocean Road gereden. Meer dan 150 km langs de kust rijden. Met mooi weer zijn de kleuren op en rondom het water ongekend. Hoogtepunt was ' The 12 Apostles' , 12 grote stenen in de oceaan. Je vraagt je wellicht af wat daar zo indrukwekkend aan is, en dat weet ik eigenlijk ook niet, het is gewoon heel mooi. Vonden de 12 japanners ook. Daar heb ik trouwens ook mooie foto's van.
De tijd vliegt. Misschien hou ik daarom wel zo van staren. Omdat ik dan heel even in de illusie leef dat ik de tijd - en alles wat er binnen die tijd de revue passeert - kan stilzetten.
Woensdag vliegen we naar de outback, Alice Springs. Van mij hoeft het nog even niet. Ik vind het hier wel prima in deze kleine gemeenschap. Het meest ga ik Bushi missen. Bushi praat alsof hij een 16 jarig meisje is en alles wat hij moet doen en meemaakt heel spannend vind. Hij haat katten en honden en vind kangaroes de grootste vloek van de eeuw.Hij is heel trots op zijn vrouw Rose. Zij rijdt in een dikke vette truck, met een grote roos op de achterkant. Ik heb haar nog niet horen praten.
Wat me nog meer beangstigt is een gedachte aan een warme kerst. Een warme kerst is geen kerst. Ik denk dat ze dat stiekem hier zelf ook vinden want bij alle etalages druipt er sneeuw van de ramen af, en bij Rudolph snot.
' M ' zo noemen ze me hier, omdat Marjon toch te moeilijk blijkt te zijn. Als ze mijn naam hier proberen uit te spreken klink ik als een mislukt Chinees gerecht. Dan klinkt sek 'M' toch lekkerder. Mmm.
' He joh, en hoe zit het met de koffie?' Nou dat zal ik je vertellen. Weet je wat erg is. Eindelijk gewend zijn aan oploskoffie, je verheugen op je eerste bakkie en dan tot de conclusie komen dat het enige potje koffie wat er nog staat 'decaf' is. Genoegen nemen met minder noemen ze dat in sommige kringen.
Vanuit mijn ernome inlevingsvermogen (waar ik eerder over schreef) durf ik te beweren dat het gros van de mensen zijn portie -joehoe zie daar een kangaroo/ jadiejadiejadie och wat is het toch leuk in australie- wel gehad heeft. Nee ik lieg, dat hoop ik.
Leuker kon ik het niet maken, wel langer. Maar goed, het gaat allemaal om keuzes maken.
Ik ga nog niet naar huis.
Gelukkig maar.
Lieve groet, Marjon Moed
-
23 November 2010 - 00:08
W :
Ik haat het om als eerste te reageren.
Echt.
Heus.
Petrus. -
23 November 2010 - 06:44
Natasha:
Heeeee.... je stroomt over! Fijn, houen zo! :)
Leuker hoefde je het niet te maken hoor. Langer ook niet.
Leuk weer van je te lezen, en eerlijk gezegd weer tranen in mijn ogen van het lachen. Volgens mij heb ik over je gedroomd. Zal wel door ons korte chatgesprekje komen. Vond ik leuk.
Geen idee wat ik gedroomd heb hoor, ik was vast gewoon enorm van je onder de indruk. Of ik mis je een beetje. Raar toch, in NL kunnen we ook tijden zonder elkaar....
Enniewee... ga zo door. Of niet. Wat jij wil. :)
dikke knuf, Natasha. -
23 November 2010 - 08:00
Jacaandreerstebakkie:
Wat een verrassing dat je vanmorgen belde om me te felciteren. (ja iedereeen: ik ben jarig ;-) Ik dacht al: welke mallloot belt er om half 8 's ochtends. (Ik ga altijd 7:45 uur mijn bedje uit) Maar gelukkig maakte jouw stem alles goed!!
Fantastisch verhaal, vet gelachen om al die grappige anekdotes over gastvrije australische mensen...heerlijk!!
Daar in een wereld waar je fiets niet op slot hoeft en je je deur open kan laten staan, schapen houdt in je achtertuin en in de vrije natuur kan douchen....
The good life!
Ik mis het als ik er over lees....
Dikke knuf
Jarigejac
-
23 November 2010 - 09:31
Je Grote Zus:
WIEHOEEEEE!!!!!!! I LOVE YOU!
Te gaaf. Krijg de neiging om het uit te printen en aan collega's Nederlands te laten lezen. Trouwens, ik gun het iedereen. Je bent fantastisch. -
23 November 2010 - 09:38
Koen:
Marjon.... wat top en wat schrijf je top. Geniet, geniet. Kus! -
23 November 2010 - 10:43
Leonoor :
Ach jeminee, echt genieten!!!! ik van een afstand, jij ben er gewoon...uhm ben toch wel benieuwd naar de mannelijke JIJ?! Is ermee uit te houden:) Ohnee smileys mochten niet meer. Sorry.
Een warme kerst is inderdaad geen kerst....zoals jij hem gewend bent, dus tijd voor een nieuwe kerst. Je maakt5 het tot nu toe maar 1 keer mee, dus geniet ervan.
Liefs -
23 November 2010 - 11:31
Hannah:
ja weer zo'n prachtverhaal, 100 % M -
23 November 2010 - 19:13
Leonie:
Wat een heerlijk verhaal weer! Heb t onder genot van een heerlijk kopje Senseo koffie gedronken;-) -
24 November 2010 - 01:16
Reina:
Wat een schitterende blog!
-
24 November 2010 - 09:42
Ingrid:
Wat een heerlijke onderbreking van deze zo alledaagse NL dag... met sneeuw dat dan wel (althans is de voorspelling) -
24 November 2010 - 19:16
Renee:
Leuk leuk leuk ik wil meer, ik bedoel mee! -
24 November 2010 - 19:39
Mokie:
HAHAHA!! Wat kun jij toch leuk schrijven! Geweldig. Moet je wat mee doen. We hadden het nog over je afgelopen maandag/poenaniedag. Was weer gezellig, maar heel jammer miste je wel! Suus flat is top! Wijfie wat geniet je lekker daar. En nog maanden te gaan joehoe! Liefs Mokie XXXXXXX -
25 November 2010 - 19:29
Saskia:
Ik geniet omdat jij geniet van dat wij genieten... en om je heerlijke verhaal! xxxxxxx -
26 November 2010 - 00:16
Suzanne B Te R:
een warme kerst is GE WEL DIG
vooral zo bloot mogelijk, behalve als je naar de kerk gaat... -
meid wat hebben we je gemist maandag!
de foto's komen snel en we hebben een opdracht bedacht voor je, voor de volgende poenaniemeeting waar je wel bij kan zijn, iets met staven en wat er tussen sintniklaas zijn benen zit... jawel!
dikke, koude knuffels - als tegenhanger, je weet zelluf
mis je -
26 November 2010 - 00:19
Nog Een Keer, Sorry :
mensen...
ik wilde nog zeggen, je hoeft ook niet je excuses aan te bieden voor het 'te laat weer iets opschrijven' want je verhalen maken het wachten meer dan waard, sterker nog, hoe langer de tussenpozen worden hoe HEERLIJKER en SAPPIGER je verhalen worden....
mjam
ik geniet van jouw genieten
en ik was trouwens echt onder de indruk van je 'delen' - verhaal, da's echt een goeie, die hang ik naast je andere verhalen boven m'n bed. dit klinkt sarcastisch maar is het allerminst
ik zal je a.s. zaterdag op mijn feestje ook heel erg missen... ik kan er wel van janken
en dat meen ik ook...
x
s b te r -
27 November 2010 - 11:18
Wouter:
hey Geertje,
Echt fantastich! We genieten van je!
groeten Suuz&Wout -
28 November 2010 - 11:06
Cock:
Lieve Marjon
er was eens een deern uit ede
die het dorpse wilde vermede
ze toog naar de STAD
dat was me wat
belandde in d'oudere Stede
de deern laafde zich vol
had met d'ouderen lol
3 jonge mannen ten spijt
gaven haar geen jolijt
werd van moederkloekerigheid vol
of zoiets....pfffff
lievie, geniet maar fijn. Voor je het weet is het "tijd" om naar huis te gaan......
dikke kus, Cock -
29 November 2010 - 13:40
Ruud:
He marjon! Wat heerlijk om hierop weg te zwijmelen terwijl het hier buiten langzaam begint te sneeuwen! Fijn om mijn gedachten even af te laten dwalen en het me allemaal voor me te zien, alsof ik een korte film zit te kijken! Geniet!
x
ruud
-
01 December 2010 - 23:14
Jan Willem Vonk:
Gee wat een long verhaal, maar wel leuk! Vooral in combinatie met een oud hollansche limerick.
x JW
(copy paste)
Oet Wikipedie, de vraaie enzyklopedie
Een deern mit heur ouwers
Een deern of een deren is een vrouwelijk kiend van iemand. Een are betekenis is een (jong) persoon van 't vrouwelijke geslacht, een aar (minder bekend) woord hierveur is oek wel meidjen.
In de beleggerswereld is een dochter ('t Nederlanse woord veur een deern), de maotschappie, firma of 't bedrief dat (helemaol) oender beheer staot van de houdstermaotschappie. 't Woord dochter komt oek veur in are samenstelling, zoas in dochtertaal.
-
05 December 2010 - 08:06
Arjan Olsthoorn:
Marjon!
Je flikt het weer! Wederom lachen! Heus!
Ik dacht héúl vaak 'ja psies' en dan niet in de trant van 'nee psies' maar echt van 'JA psies'.
Snap je wat ik bedoel?
En denk nu niet, 'nee psies'. Ik meen het. Heus!
Geniet! Tijd gaat echt té snel, er zijn bij mij al 10 maanden voorbij... Dus staar en laat die tijd stilstaan..!
Cheers Ajaaan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
